Præcepit autem Joseph dispensatori domus suæ, dicens: Imple saccos eorum frumento, quantum possunt capere: et pone pecuniam singulorum in summitate sacci.
Scyphum autem meum argenteum, et pretium quod dedit tritici, pone in ore sacci junioris. Factumque est ita.
Et orto mane, dimissi sunt cum asinis suis.
Jamque urbem exierant, et processerant paululum: tunc Joseph accersito dispensatore domus, Surge, inquit, et persequere viros: et apprehensis dicito: Quare reddidistis malum pro bono?
scyphus, quem furati estis, ipse est in quo bibit dominus meus, et in quo augurari solet: pessimam rem fecistis.
Fecit ille ut jusserat: et apprehensis per ordinem locutus est.
Qui responderunt: Quare sic loquitur dominus noster, ut servi tui tantum flagitii commiserint?
pecuniam, quam invenimus in summitate saccorum, reportavimus ad te de terra Chanaan: et quomodo consequens est ut furati simus de domo domini tui aurum vel argentum?
apud quemcumque fuerit inventum servorum tuorum quod quæris, moriatur, et nos erimus servi domini nostri.
Qui dixit eis: Fiat juxta vestram sententiam: apud quemcumque fuerit inventus, ipse sit servus meus, vos autem eritis innoxii.
Itaque festinato deponentes in terram saccos, aperuerunt singuli.
Quos scrutatus, incipiens a majore usque ad minimum, invenit scyphum in sacco Benjamin.
At illi, scissis vestibus, oneratisque rursum asinis, reversi sunt in oppidum.
Primusque Judas cum fratribus ingressus est ad Joseph (necdum enim de loco abierat) omnesque ante eum pariter in terram corruerunt.
Quibus ille ait: Cur sic agere voluistis? an ignoratis quod non sit similis mei in augurandi scientia?
Cui Judas: Quid respondebimus, inquit, domino meo? vel quid loquemur, aut juste poterimus obtendere? Deus invenit iniquitatem servorum tuorum: en omnes servi sumus domini mei, et nos, et apud quem inventus est scyphus.
Respondit Joseph: Absit a me ut sic agam: qui furatus est scyphum, ipse sit servus meus: vos autem abite liberi ad patrem vestrum.
Accedens autem propius Judas, confidenter ait: Oro, domini mi, loquatur servus tuus verbum in auribus tuis, et ne irascaris famulo tuo: tu es enim post Pharaonem
dominus meus. Interrogasti prius servos tuos: Habetis patrem aut fratrem?
et nos respondimus tibi domino meo: Est nobis pater senex, et puer parvulus, qui in senectute illius natus est: cujus uterinus frater mortuus est: et ipsum solum habet mater sua, pater vero tenere diliget eum.
Dixistique servis tuis: Adducite eum ad me, et ponam oculos meos super illum.
Suggessimus domino meo: Non potest puer relinquere patrem suum: si enim illum dimiserit, morietur.
Et dixisti servis tuis: Nisi venerit frater vester minimus vobiscum, non videbitis amplius faciem meam.
Cum ergo ascendissemus ad famulum tuum patrem nostrum, narravimus ei omnia quæ locutus est dominus meus.
Et dixit pater noster: Revertimini, et emite nobis parum tritici.
Cui diximus: Ire non possumus: si frater noster minimus descenderit nobiscum, proficiscemur simul: alioquin illo absente, non audemus videre faciem viri.
Ad quæ ille respondit: Vos scitis quod duos genuerit mihi uxor mea.
Egressus est unus, et dixistis: Bestia devoravit eum: et hucusque non comparet.
Si tuleritis et istum, et aliquid ei in via contigerit, deducetis canos meos cum mœrore ad inferos.
Igitur si intravero ad servum tuum patrem nostrum, et puer defuerit (cum anima illius ex hujus anima pendeat),
videritque eum non esse nobiscum, morietur, et deducent famuli tui canos ejus cum dolore ad inferos.
Ego proprie servus tuus sim qui in meam hunc recepi fidem, et spopondi dicens: Nisi reduxero eum, peccati reus ero in patrem meum omni tempore.
Manebo itaque servus tuus pro puero in ministerio domini mei, et puer ascendat cum fratribus suis.
Non enim possum redire ad patrem meum, absente puero: ne calamitatis, quæ oppressura est patrem meum, testis assistam.
Рече же і҆ѻ́сифъ не бꙋ́ди ми сътвори́ти словесѝ сего, мꙋж́ъ оу҆ него́же ѻ҆брѣтесѧ ча́ша сїѧ̀, то́и да бꙋ́детъ м҄и ра́бъ, а҆ в҄ы да и́дете в цѣ́лости къ ѿц҃ꙋ свое̑мꙋ·
Пристꙋпи́въ же і҆ѹ́да, и҆ реⷱ҇ молю́сѧ гдⷵне да рече́тъ рабъ тво́и преⷣ тобо́ю, и҆ не прогнѣ́ваисѧ на раба̀ твое̑го. ꙗ҆ко ты е҆си по фараѻ́нѣ
властели́нъ гдⷵне, т҄ы въпроша̀ ра́бъ твоиⷯ гл҃ѧ, не и́мате ли ѿц҃а и҆ брата,
и҆ рѣхомъ гдⷵне, е҆́сть н҄ы ѿц҃ъ ста́ръ. и҆ ѻтро́чищъ на ста́рость мнїи е҆мꙋ. бра́тъ же е҆мꙋ оу҆мрѐ, се́и же е҆ди́нъ ѻ҆ста̀ оу҆ мт҃ре свое̑ѧ, ѿц҃ъ же възлюбѝ и҆̀·
Ты же рече рабо́мъ свои̑мъ приведѣте е҆го къ мн҄ѣ да и҆̀ ви́ждꙋ.
и҆ рѣ́хомъ гдⷵне не мо́жетъ ѻ҆ста́вити ѻ҆тро́чищъ ѿц҃а. а҆ще ли ѻ҆ста́вит̾ ѿц҃а, т҄о оу҆́мретъ·
Ты же ѿвѣща̀ рабо́мъ свои̑мъ, а҆́ще не приведе́те брата ва́шего ме́ншего сѣмо, т҄о не приложи́те ктомꙋ̀ ви́дѣти лица̀ мое̑го̀·
Рече же наⷨ ѿц҃ъ нашъ. и҆дѣте па́ки кꙋпи́те намъ мало пи́ща,
мы же реко́хомъ не мо́жемъ и҆ти. а҆́ще ли братъ на́ш̾ мнїи и́детъ с нами. то̑ и́демъ, не мо́жемъ бо ви́дѣти лица̀ мꙋж́ꙋ. братꙋ ме́ншемꙋ не сꙋщ́ꙋ с нами·