Praecepit autem Ioseph dispensatori domus suae dicens: " Imple saccos eorum frumento, quantum possunt capere, et pone pecuniam singulorum in summitate sacci.
Scyphum autem meum argenteum et pretium, quod dedit tritici, pone in ore sacci iunioris ". Factumque est ita.
Et, orto mane, dimissi sunt cum asinis suis.
Iamque urbem exierant et processerant paululum, tunc Ioseph, arcessito dispensatore domus: " Surge, inquit, et persequere viros; et apprehensis dicito: "Quare reddidistis malum pro bono? Cur furati estis mihi scyphum argenteum?
Nonne ipse est, in quo bibit dominus meus et in quo augurari solet? Pessimam rem fecistis!" ".
Fecit ille, ut iusserat, et apprehensis per ordinem locutus est.
Qui responderunt: " Quare sic loquitur dominus noster? Absit a servis tuis, ut tantum flagitii commiserimus.
Pecuniam, quam invenimus in summitate saccorum, reportavimus ad te de terra Chanaan; et quomodo consequens est, ut furati simus de domo domini tui aurum vel argentum?
Apud quemcumque fuerit inventum servorum tuorum, quod quaeris, moriatur; et nos erimus servi domini nostri ".
Qui dixit eis: " Fiat iuxta vestram sententiam: apud quemcumque fuerit inventum, ipse sit servus meus; vos autem eritis innoxii ".
Itaque festinato deponentes in terram saccos aperuerunt singuli.
Quos scrutatus incipiens a maiore usque ad minimum invenit scyphum in sacco Beniamin.
At illi, scissis vestibus, oneratisque rursum asinis, reversi sunt in oppidum.
Et Iudas cum fratribus ingressus est ad Ioseph necdum enim de loco abierat omnesque ante eum pariter in terram corruerunt.
Quibus ille ait: " Cur sic agere voluistis? An ignoratis quod non sit similis mei in augurandi scientia? ".
Cui Iudas: " Quid respondebimus, inquit, domino meo? Vel quid loquemur aut iuste poterimus obtendere? Deus invenit iniquitatem servorum tuorum; en omnes servi sumus domini mei, et nos et apud quem inventus est scyphus.
Respondit Ioseph: " Absit a me, ut sic agam! Qui furatus est scyphum, ipse sit servus meus; vos autem abite liberi ad patrem vestrum ".
Accedens autem propius Iudas confidenter ait: " Oro, domine mi, loquatur servus tuus verbum in auribus tuis, et ne irascaris famulo tuo; tu es enim sicut pharao!
Dominus meus interrogavit prius servos suos: "Habetis patrem aut fratrem?".
Et nos respondimus domino meo: "Est nobis pater senex et puer parvulus, qui in senectute illius natus est, cuius uterinus frater mortuus est; et ipse solus superest a matre sua, pater vero tenere diligit eum" ".
Dixistique servis tuis: "Adducite eum ad me, et ponam oculos meos super illum".
Suggessimus domino meo: "Non potest puer relinquere patrem suum; si enim illum dimiserit, morietur".
Et dixisti servis tuis: "Nisi venerit frater vester minimus vobiscum, non videbitis amplius faciem meam".
Cum ergo ascendissemus ad famulum tuum patrem nostrum, narravimus ei omnia, quae locutus est dominus meus,
et dixit pater noster: "Revertimini et emite nobis parum tritici".
Cui diximus: "Ire non possumus. Si frater noster minimus descenderit nobiscum, proficiscemur simul; alioquin, illo absente, non poterimus videre faciem viri".
Ad quae servus tuus pater meus respondit: "Vos scitis quod duos genuerit mihi uxor mea.
Egressus est unus a me, et dixi: Bestia devoravit eum! Et hucusque non comparet.
Si tuleritis et istum a facie mea, et aliquid ei in via contigerit, deducetis canos meos cum maerore ad inferos".
Igitur, si intravero ad servum tuum patrem meum, et puer defuerit cum anima illius ex huius anima pendeat
videritque eum non esse nobiscum, morietur; et deducent famuli tui canos eius cum dolore ad inferos.
Servus tuus pro puero patri meo spopondit: Nisi reduxero eum, peccati reus ero in patrem meum omni tempore.
Manebo itaque servus tuus pro puero in ministerio domini mei, et puer ascendat cum fratribus suis.
Non enim possum redire ad patrem meum, absente puero, ne calamitatis, quae oppressura est patrem meum, testis assistam ".
Рече же і҆ѻ́сифъ не бꙋ́ди ми сътвори́ти словесѝ сего, мꙋж́ъ оу҆ него́же ѻ҆брѣтесѧ ча́ша сїѧ̀, то́и да бꙋ́детъ м҄и ра́бъ, а҆ в҄ы да и́дете в цѣ́лости къ ѿц҃ꙋ свое̑мꙋ·
Пристꙋпи́въ же і҆ѹ́да, и҆ реⷱ҇ молю́сѧ гдⷵне да рече́тъ рабъ тво́и преⷣ тобо́ю, и҆ не прогнѣ́ваисѧ на раба̀ твое̑го. ꙗ҆ко ты е҆си по фараѻ́нѣ
властели́нъ гдⷵне, т҄ы въпроша̀ ра́бъ твоиⷯ гл҃ѧ, не и́мате ли ѿц҃а и҆ брата,
и҆ рѣхомъ гдⷵне, е҆́сть н҄ы ѿц҃ъ ста́ръ. и҆ ѻтро́чищъ на ста́рость мнїи е҆мꙋ. бра́тъ же е҆мꙋ оу҆мрѐ, се́и же е҆ди́нъ ѻ҆ста̀ оу҆ мт҃ре свое̑ѧ, ѿц҃ъ же възлюбѝ и҆̀·
Ты же рече рабо́мъ свои̑мъ приведѣте е҆го къ мн҄ѣ да и҆̀ ви́ждꙋ.
и҆ рѣ́хомъ гдⷵне не мо́жетъ ѻ҆ста́вити ѻ҆тро́чищъ ѿц҃а. а҆ще ли ѻ҆ста́вит̾ ѿц҃а, т҄о оу҆́мретъ·
Ты же ѿвѣща̀ рабо́мъ свои̑мъ, а҆́ще не приведе́те брата ва́шего ме́ншего сѣмо, т҄о не приложи́те ктомꙋ̀ ви́дѣти лица̀ мое̑го̀·
Рече же наⷨ ѿц҃ъ нашъ. и҆дѣте па́ки кꙋпи́те намъ мало пи́ща,
мы же реко́хомъ не мо́жемъ и҆ти. а҆́ще ли братъ на́ш̾ мнїи и́детъ с нами. то̑ и́демъ, не мо́жемъ бо ви́дѣти лица̀ мꙋж́ꙋ. братꙋ ме́ншемꙋ не сꙋщ́ꙋ с нами·