Eodem tempore, descendens Judas a fratribus suis, divertit ad virum Odollamitem, nomine Hiram.
Viditque ibi filiam hominis Chananæi, vocabulo Sue: et accepta uxore, ingressus est ad eam.
Quæ concepit, et peperit filium, et vocavit nomen ejus Her.
Rursumque concepto fœtu, natum filium vocavit Onan.
Tertium quoque peperit: quem appellavit Sela ; quo nato, parere ultra cessavit.
Dedit autem Judas uxorem primogenito suo Her, nomine Thamar.
Fuit quoque Her primogenitus Judæ nequam in conspectu Domini: et ab eo occisus est.
Dixit ergo Judas ad Onan filium suum: Ingredere uxorem fratris tui, et sociare illi, ut suscites semen fratri tuo.
Ille sciens non sibi nasci filios, introiens ad uxorem fratris sui, semen fundebat in terram, ne liberi fratris nomine nascerentur.
Et idcirco percussit eum Dominus, quod rem detestabilem faceret.
Quam ob rem dixit Judas Thamar nurui suæ: Esto vidua in domo patris tui, donec crescat Sela filius meus: timebat enim ne et ipse moreretur, sicut fratres ejus. Quæ abiit, et habitavit in domo patris sui.
Evolutis autem multis diebus, mortua est filia Sue uxor Judæ: qui, post luctum consolatione suscepta, ascendebat ad tonsores ovium suarum, ipse et Hiras opilio gregis Odollamites, in Thamnas.
Nuntiatumque est Thamar quod socer illius ascenderet in Thamnas ad tondendas oves.
Quæ, depositis viduitatis vestibus, assumpsit theristrum: et mutato habitu, sedit in bivio itineris, quod ducit Thamnam: eo quod crevisset Sela, et non eum accepisset maritum.
Quam cum vidisset Judas, suspicatus est esse meretricem: operuerat enim vultum suum, ne agnosceretur.
Ingrediensque ad eam, ait: Dimitte me ut coëam tecum: nesciebat enim quod nurus sua esset. Qua respondente: Quid dabis mihi ut fruaris concubitu meo?
dixit: Mittam tibi hædam de gregibus. Rursumque illa dicente: Patiar quod vis, si dederis mihi arrhabonem, donec mittas quod polliceris.
Ait Judas: Quid tibi vis pro arrhabone dari? Respondit: Annulum tuum, et armillam, et baculum quem manu tenes. Ad unum igitur coitum mulier concepit,
et surgens abiit: depositoque habitu quem sumpserat, induta est viduitatis vestibus.
Misit autem Judas hædum per pastorem suum Odollamitem, ut reciperet pignus quod dederat mulieri: qui cum non invenisset eam,
interrogavit homines loci illius: Ubi est mulier quæ sedebat in bivio? Respondentibus cunctis: Non fuit in loco ista meretrix.
Reversus est ad Judam, et dixit ei: Non inveni eam: sed et homines loci illius dixerunt mihi, numquam sedisse ibi scortum.
Ait Judas: Habeat sibi, certe mendacii arguere nos non potest, ego misi hædum quem promiseram: et tu non invenisti eam.
Ecce autem post tres menses nuntiaverunt Judæ, dicentes: Fornicata est Thamar nurus tua, et videtur uterus illius intumescere. Dixitque Judas: Producite eam ut comburatur.
Quæ cum duceretur ad pœnam, misit ad socerum suum, dicens: De viro, cujus hæc sunt, concepi: cognosce cujus sit annulus, et armilla, et baculus.
Qui, agnitis muneribus, ait: Justior me est: quia non tradidi eam Sela filio meo. Attamen ultra non cognovit eam.
Instante autem partu, apparuerunt gemini in utero: atque in ipsa effusione infantium unus protulit manum, in qua obstetrix ligavit coccinum, dicens:
Iste egredietur prior.
Illo vero retrahente manum, egressus est alter: dixitque mulier: Quare divisa est propter te maceria? et ob hanc causam, vocavit nomen ejus Phares.
Postea egressus est frater ejus, in cujus manu erat coccinum: quem appellavit Zara.
У то се време догоди, да Іуда отиде отъ браће свое, и дође къ човѣку нѣкоме Одолломатіну именемъ Ирасъ.
И види тамо Іуда кћерь човѣка Хананейска, коіой име Сава; па ю узме, и уђе къ ньой.
Она зачне, и роди сына, па му надѣне име Иръ.
Зачне опетъ и роди сына, па му надѣне име Авнанъ.
И іоште роди сына трећега, па му надѣне име Сіломъ; а была є та у Хасви, кад’ є те родила.
И узме Іуда жену Иру првенцу своме, коіой име Тамаръ,
Иръ пакъ првенацъ Іудинъ буде зао предъ Господемъ‚ па га убіе Богъ.
И рече Іуда Авнану: уђи къ жени брата твога, буди съ ньомъ, и подигни сѣме брату твоме.
А Авнанъ, познавши, да неће нѣму быти сѣме, кадгодъ є улазіо къ жени брата свога, проливао сѣме на землю, да неда сѣмена брату своме.
Предъ Богомъ пакъ явисе зло, што учини то, па умртви и тога.
И рече Іуда Тамари снаи своіой по смрти два своя сына’: сѣди удова у дому отца твога, докъ великій буде Сіломъ сынъ мой; єръ рече у памети своіой: да не умре кад’ и овай, као и браћа нѣгова; и Тамарь отишавши сѣђаше у дому отца свога.
Дани се умножише, па умре Сава жена Іудина; кад’ се Іуда утѣши, изиђе самъ къ стригућима овце нѣгове, и Исаръ Пастыръ нѣговъ Одолломатінянинъ у Тамну.
Тамари снаи нѣговой яве говорећи: ено свекаръ ти отлази у Тамну стрићи овце свое.
А она сбацы са себе халвине удованя, обучесе у хальину лѣтню, накитисе, па сѣдне предъ враты Енане, коя су на путу у Тамну, знаюћи да є великимъ нарастіо Сіломъ, а онъ ю не даде за жену.
Кад’ ю види Іуда, помысли да є блудница, покрые лице свое, па є не позна.
И примакнесе путемъ къ ньой, и рече іой: пусти ме ући къ теби; а она рече: шта ћешь ми дати, ако уђешь къ мени?
А онъ рече: послаћу ти яре коза’ и оваца мойхъ; она пакъ рече: ако ми дашь залогу, докъ пошлѣшь.
И рече онъ: какву залогу да ти дадемъ? а она рече; прстенъ твой и гривну и палицу, коя ти є у руцы. Онъ іой даде, и уђе къ ньой, те зачне у утроби отъ нѣга.
И уставши отиде, сбацы са себе хальину лѣтню, и обучесе у хальине удованя свога.
А Іуда пошлѣ яре по Пастыру своме Одолламітянину‚ па да узме залогу отъ жене; но не нађе ю.
Упыта люде тога мѣста, и рече имъ: гдѣ є блудница, коя бяше у Енани на раскрсћу? Они рекоше: не бяше овдѣ, блудница.
Онъ се врати къ Іуди, и рече: не нађохъ, и люди мѣста тога веле: нема овдѣ блуднице.
И рече Іуда: има; но да намъ се кадгодъ не смѣю, што я послахъ яре ово, а ты не нађе.
Послѣ три мѣсеца кажу Іуди говорећи: заблуди Тамарь сная твоя, и ено има у утроби отъ блуда. И рече Іуда: изведите ю, па нека ю сажегу.
Кад’ ю поведу, пошлѣ она къ свекру своме говорећи: отъ човѣка, чія су ова, я у утроби носимъ; и рече: познай, чій є прстенъ и гривна и палица ова.
А Іуда позна, па рече: оправдасе Тамарь болѣ него я, што ю не дадохъ сыну моме Сілому; и не познаваше ю выше.
Кад’ є рађала, появесе близанци у утроби нѣной.
У порођаю нѣномъ промоли єданъ руку, и бабица привеше му на руку црвену билѣгу говорећи: овай ће изићи првый.
Кад’ повуче руку, изиђе таки братъ нѣговъ; и она рече: зашт’ се тебе ради пресѣче препона? па му надѣне име Фаресъ.
И за овымъ изиђе братъ нѣговъ, коме бяше на руцы црвена билѣга, и надѣне му се име Зора.