31.1
31.2
31.3
31.4
31.5
31.6
31.7
31.8
31.9
31.10
31.11
31.12
31.13
31.14
31.15
31.16
31.17
31.18
31.19
31.20
31.21
31.22
31.23
31.24
31.25
31.26
31.27
31.28
31.29
31.30
31.31
31.32
31.33
31.34
31.35
31.36
31.37
31.38
31.39
31.40
31.41
31.42
31.43
31.44
31.45
31.46
31.47
31.48
31.49
31.50
31.51
31.52
31.53
31.54
Црквенословенски (Јел.) Црквенословенски (Ост.) Црк-слв. (Парим. XII-XII в.) Српски (Атанацковић) Српски (Даничић 1865) Грчки (Ралфс) Латински (Tremellius) Латински (Vulgata Clem.) Латински (Nova Vulgata) Јеврејски (Мас.) Сирски (Пешита)
close
Postquam autem audivit verba filiorum Laban dicen tium: " Tulit Iacob omnia, quae fuerunt patris nostri, et de patris nostri facultate acquisivit has divitias ",
animadvertit quoque faciem Laban quod non esset erga se sicut heri et nudiustertius.
Et dixit Dominus ad Iacob: " Revertere in terram patrum tuorum et ad cognationem tuam, eroque tecum ".
Misit Iacob et vocavit Rachel et Liam in agrum, ubi pascebat greges,
dixitque eis: " Video faciem patris vestri quod non sit erga me sicut heri et nudiustertius; Deus autem patris mei fuit mecum,
et ipsae nostis quod totis viribus meis servierim patri vestro.
Sed pater vester circumvenit me et mutavit mercedem meam decem vicibus; et tamen non dimisit eum Deus, ut noceret mihi.
Si quando dixit: "Variae erunt mercedes tuae", pariebant omnes oves varios fetus. Quando vero e contrario ait: "Striata quaeque accipies pro mercede", omnes greges striata pepererunt.
Tulitque Deus substantiam patris vestri et dedit mihi.
Postquam enim conceptus gregis tempus advenerat, levavi oculos meos et vidi in somnis ascendentes mares super feminas, striatos et varios et respersos.
Dixitque angelus Dei ad me in somnis: "Iacob". Et ego respondi: Adsum.
Qui ait: "Leva oculos tuos et vide universos masculos ascendentes super feminas, striatos et varios atque respersos. Vidi enim omnia, quae fecit tibi Laban.
Ego sum Deus Bethel, ubi unxisti lapidem et votum vovisti mihi. Nunc ergo surge et egredere de terra hac revertens in terram nativitatis tuae".
Responderunt ei Rachel et Lia: " Numquid habemus adhuc partem et hereditatem in domo patris nostri?
Nonne quasi alienas reputavit nos et vendidit nos comeditque pretium nostrum?
Sed omnes opes, quas tulit Deus patri nostro, nobis abstulit ac filiis nostris; unde omnia, quae praecepit tibi Deus, fac ".
Surrexit itaque Iacob et imposuit liberos suos ac coniuges suas super camelos.
Tulitque omnes greges suos et omnem substantiam suam, quidquid in Paddanaram acquisierat, ut iret ad Isaac patrem suum in terram Chanaan.
Eo tempore Laban ierat ad tondendas oves, et Rachel furata est theraphim patris sui.
Iacob autem decepit cor Laban, non indicans ei quod fugeret.
Cumque fugisset cum omnibus, quae possidebat, et, amne transmisso, pergeret contra montem Galaad,
nuntiatum est Laban die tertio quod fugisset Iacob.
Qui, assumptis fratribus suis, persecutus est eum diebus septem et comprehendit eum in monte Galaad.
Venit autem Deus ad Laban Aramaeum per somnium noctis dixitque ei: Cave, ne quidquam loquaris contra Iacob!".
Iamque Iacob extenderat in monte tabernaculum, cum Laban, consecutus eum cum fratribus suis, in eodem monte Galaad fixit tentorium.
Et dixit ad Iacob: " Quare ita egisti et decepisti cor meum, abigens filias meas quasi captivas gladio?
Cur clam fugisti et decepisti me, non indicans mihi, ut prosequerer te cum gaudio et canticis et tympanis et citharis?
Non es passus, ut oscularer filios meos ac filias; stulte operatus es. Et nunc
valet quidem manus mea reddere tibi malum, sed Deus patris vestri heri dixit mihi: "Cave, ne loquaris contra Iacob quidquam!".
Esto, profectus es, quia desiderio tibi erat domus patris tui; cur furatus es deos meos? ".
Respondit Iacob: " Quia timui. Dixi enim, ne forte violenter auferres filias tuas a me.
Apud quemcumque inveneris deos tuos, non vivat! Coram fratribus nostris scrutare, quidquid tuorum apud me inveneris, et aufer ". Ignorabat enim Iacob quod Rachel furata esset theraphim.
Ingressus itaque Laban tabernacula Iacob et Liae et utriusque famulae, non invenit. Egressus de tentorio Liae, intravit tentorium Rachelis.
Illa autem absconderat theraphim in stramento cameli et sedit desuper. Scrutantique omne tentorium et nihil invenienti
ait: " Ne irascatur dominus meus, quod coram te assurgere nequeo, quia iuxta consuetudinem feminarum nunc accidit mihi ". Quaesivit ergo et non invenit theraphim.
Tumensque Iacob cum iurgio ait: " Quam ob culpam meam et ob quod peccatum meum sic persecutus es me,
quia scrutatus es omnem supellectilem meam? Quid invenisti de cuncta substantia domus tuae? Pone hic coram fratribus meis et fratribus tuis, et iudicent inter me et te.
Ecce, viginti annis fui tecum. Oves tuae et caprae non abortiverunt, arietes gregis tui non comedi;
nec dilaceratum a bestia ostendi tibi: ego damnum omne reddebam; quidquid die noctuque furto perierat, a me exigebas.
Die aestu consumebar et nocte gelu, fugiebatque somnus ab oculis meis.
Sic per viginti annos in domo tua servivi tibi: quattuordecim pro filiabus et sex pro gregibus tuis; immutasti quoque mercedem meam decem vicibus.
Nisi Deus patris mei, Deus Abraham et Timor Isaac, affuisset mihi, certemodo nudum me dimisisses; afflictionem meam et laborem manuum mearum respexit Deus et iudicavit heri ".
Respondit ei Laban: " Filiae filiae meae et filii filii mei et greges greges mei et omnia, quae cernis, mea sunt; et filiabus meis quid possum facere illis hodie et filiis earum, quos genuerunt?
Veni ergo, et ineamus foedus ego et tu, ut sit in testimonium inter me et te ".
Tulit itaque Iacob lapidem et erexit illum in titulum;
dixitque fratribus suis: " Afferte lapides ". Qui congregantes fecerunt tumulum comederuntque ibi super eum.
Quem vocavit Laban Iegarsahadutha (id est Tumulus testimonii), et Iacob Galed (uterque iuxta proprietatem linguae suae).
Dixitque Laban: " Tumulus iste testis erit inter me et te hodie "; et idcirco appellatum est nomen eius Galed (id est Tumulus testis)
et etiam Maspha (id est Specula), quia dixit: " Speculetur Dominus inter me et te, quando absconditi erimus ab invicem.
Si afflixeris filias meas et si introduxeris uxores alias super eas, cum nemo nobiscum sit, vide, Deus est testis inter me et te ".
Dixitque Laban ad Iacob: " En tumulus hic et lapis, quem erexi inter me et te.
Testis erit tumulus iste et lapis quod ego non transibo tumulum hunc pergens ad te, neque tu transibis tumulum hunc et lapidem hunc ad malum.
Deus Abraham et Deus Nachor iudicent inter nos ".Iuravit Iacob per Timorem patris sui Isaac;
immolatisque victimis in monte, vocavit fratres suos, ut ederent panem. Qui cum comedissent, pernoctaverunt in monte.
Црквенословенски (Јел.) Црквенословенски (Ост.) Црк-слв. (Парим. XII-XII в.) Српски (Атанацковић) Српски (Даничић 1865) Грчки (Ралфс) Латински (Tremellius) Латински (Vulgata Clem.) Латински (Nova Vulgata) Јеврејски (Мас.) Сирски (Пешита)
close
Слы́шав же і҆а́ковъ рѣ́чь сн҃въ лава́новъ гл҃ющихъ, вꙁ̑ѧ і҆а́ковъ вс҄е ѿц҃а нашего, и҆ ѿц҃емъ на́шиⷨ, сътворѝ себѣ вс҄ю сла́вꙋ свою̀·
И҆ оу҆зрѣ і҆а́ковъ лицѐ ла́ване, и҆ с҄е не бѧ́ше къ немꙋ̀, ꙗ҆ко вчера̀ и҆ тре́тїемъ дн҃и·
Рече́ же г҃ь къ і҆а́ковꙋ, възврати́сѧ въ зе́млю ѿц҃а твое̑го в роⷣ тво́и и҆ бꙋ́дꙋ с тобо́ю·
Посла́ же і҆а́ковъ и҆ възва̀ ли́ю и҆ рахи́ль на́ поле, и҆дѣже стада бѧ́хꙋ,
и҆ рече и҆́ма ви́ждꙋ а҆́зъ лицѐ ѿц҃а ва́шего, ꙗ҆́ко нⷵѣ къ мн҄ѣ, ꙗ҆́ко вчера̀ и҆ тре́тїемъ дн҃и· Се́ же б҃ъ ѿц҃а мое̑го съ мно́ю е҆сть,
и҆ в҄ы вѣсте ꙗ҆́ко все́ю си́лою рабо́тахъ ѿц҃ꙋ ва́шемꙋ.
ѿц҃ъ же ва́шъ ѻ҆би́ди мѧ, и҆змѣни б҄о мъздꙋ̀ мою̀ де́сѧть а҆́гнеⷰ‍҇ н҄о не да́сть е҆мꙋ б҃ъ ѿц҃а мое̑го зл҄а сътвори́ти мнѣ·
А҆́ще оу҆бо тако речеⷮ пе́стрыѧ̀ да бꙋдеⷮ твоѧ̀ мзда̀ родѧⷮ всѧ ѻ҆вца̀ пе́стра· А҆́ще ли речетъ та́ко бѣ́лыѧ да бꙋ́деть т҄и мзда̀. родѧⷮ вс҄ѧ ѻ҆вца̀ бѣ́ло
ѿꙗ҆́ б҃ъ весь ско́т̾ ѿц҃а ва́шего, и҆ да́стъ мн҄ѣ е҆го·
И҆ быⷵ е҆гда̀ ѻ҆́вца зачина́ющи въ́ чревѣ, ви́дѣхъ въ снѣ ѻ҆чи́ма свои́ма с҄е ко́зли гонѧ́хꙋ ѻ҆вца̀ и҆ ко́зы бѣ́лы и҆ пе́стры и҆ разли́чны во́лны·
И҆ рече ми а҆́гг҃лъ бж҃їи въ снѣ, і҆а́кове а҆́з же рѣхъ чт҄о е҆сть·
И҆ рече въ́зри ѻ҆чима твои́ма и҆ ви́ждь. ко́злы гонѧща ѻ҆вца̀ и҆ коⷥлы бѣ́лыѧ и҆ пе́стрыѧ̀, и҆ вс҄ѣ разно́лич̾ны, ви́дѣхъ б҄о коли́ко ти лава́нъ сътворѝ·
А҆́зъ б҄о е҆смь б҃ъ тво́и ꙗ҆́ви́выисѧ тебѣ на мѣстѣ бж҃їи, е҆же пома́за ти м҄и тамо столпъ, и҆ моли́сѧ мн҄ѣ тамо мл҃твою̀· И҆ нн҃ѣ оу҆бо въста́ни. і҆ и҆зы́ди ѿ землѧ̀ се́ѧ, і҆ и҆дѝ в зе́млю рожде́нїа твое̑го, и҆ бꙋдꙋ с то́бою·
И҆ ѿвѣща́вши рахи́ль и҆ ли́ѧ реко́ста е҆мꙋ. нⷵѣ ли нама еще ча́сти ни прїа́тїѧ въ домꙋ̀ ѿц҃а нашего
ꙗ҆́ко чꙋж́ди быхомъ е҆мꙋ· Прода бо н҄ы и҆ ꙗ҆́де́нїемъ снѣ́сть цѣнꙋ нашꙋ.
вс҄е богаⷮство и҆ сла́вꙋ ю҆же ѿꙗ҆́тъ б҃ъ ѿ ѻ҆ц҃а на́шего на́ма бꙋ́детъ и҆ чадом̾ нашиⷨ, нн҃ѣ оу҆бо е҆ли́ко ти гл҃а б҃ъ твори́ ти·
Въста́в же і҆а́ковъ поѧ̀ жены свои и҆ дѣти своа всадѝ ѻ҆бѣ на веⷧ‍҇блю́ды, и҆ забра̀ вс҄е и҆мѣ́нїе сво́е,
и҆ вс҄ѧ и҆мѣ́нїа ꙗ҆же притѧжа̀ въ междорѣчїи, и҆ вс҄е своѐ ꙗ҆́коже ѿитѝ къ і҆саа́кꙋ ѿц҃ꙋ свое̑мꙋ, въ зе́млю ханааⷩ‍҇скꙋю·
лава́нь же ѿи̑де стрещѝ ѻ҆ве́цъ своиⷯ, и҆ оу҆кра́де рахи́ль и҆долы ѿц҃а свое̑го,
і҆а́ков̾ же потаѝ лава́нꙋ сѷринꙋ, не повѣ́дати е҆мꙋ ꙗ҆́ко ѿхо́дитъ·
ѿи́де же і҆а́ковъ съ всѣмъ своиⷨ, и҆ пре́иде рѣкꙋ̀, и҆ възы́иде на горꙋ̀ галаа́дъ.
и҆ повѣ́даша лава́нꙋ сѷринꙋ. тре́тїи дн҃ь ꙗ҆́ко побѣже і҆а́ковъ,
и҆ поѧ вс҄ю бра́тїю свою̀ съ собо́ю. гна же въ слⷣѣ пꙋтѝ е҆го се́дмь дн҃їи. и҆ ѻбы́иде е҆го на горѣ галааⷣ·
Прїиде же а҆́гг҃лъ къ лава́нꙋ сѷринꙋ нощїю въ снѣ, и҆ рече е҆мꙋ сънабди́сѧ самъ, да не възгл҃еши е҆мꙋ зл҄ѣ·
И҆ пости́же лава́нъ і҆а́кова, і҆а́ковъ же потъкнꙋ̀ кꙋщꙋ свою въ горѣ. лава́н же раста́ви братїю свою̀ въ горѣ галаа́дъ·
Рече же лава́нъ къ і҆а̑ковꙋ. чт҄о сѐ сътворѝ, въскꙋ́ю ѡти́де и҆ ѻ҆кра́де мѧ и҆ ѿведѐ дще́ри моѧ̀ ꙗ҆́ко плѣ́нъниць ѻ҆рꙋ́жїемъ.
н҄о а҆́ще бы ми повѣдаⷧ‍҇ ѿпꙋсти́лъ т҄ѧ быхъ съ весе́лїе̑мъ, съ тимпаны и҆ гꙋ́сльми.
не бы́хъ лї а подо́бенъ цѣлова́ти дѣти, н҄и дще́рїю моею̀· Нн҃ѣ же несмы́сльнѣ сътворѝ,
нн҃ѣ б҄о рꙋка моѧ̀ мо́жетъ вреди́ти т҄ѧ. н҄о б҃ъ ѿц҃а твое̑го вчера̀ рече къ мн҄ѣ гл҃ѧ съхрани́сѧ самъ, е҆гда́ възгл҃еши къ і҆а́ковꙋ зл҄ѣ·
Нн҃ѣ оу҆бо и҆дѝ, помышле́нїемъ б҄о помы́сли ѿи̑ти́ въ до́м̾ ѿц҃а твое̑го, въскꙋ́ю же оу҆кра́де бо́гы моѧ̀.
ѿвѣщаⷡ‍҇ же і҆а́ковъ рече къ лава́нꙋ, рⷯѣ б҄о да не ѿи̑меши дще́ри своѧ̀ ѿ менѐ, и҆ вс҄ѧ моѧ̀·
И҆ рече і҆а́ковъ оу҆ негоже а҆́ще ѻ҆брѧ́щеши бо́ги твоѧ̀, да не бꙋ́детъ т҄и живъ преⷣ бра́тїею на́шею̀. сеже моѐ вс҄е и҆щѝ и҆ познава́и, и҆ чт҄о е҆сть твое̑го оу҆ менѐ възмѝ. и҆ не позна оу҆ него ничто́же, не вѣ́дѣ бо і҆а́ковъ ꙗ҆ко рахи́ль жена е҆го оу҆краде ѧ҆̀·
Вни́де же лава́нъ въ кꙋщ́ꙋ лі́инꙋ и҆зыска̀ и҆мѣнїе еѧ̀, и҆ не ѻ҆брѣте. и҆зъше́дъ же ѿ кꙋщи ли́ины, и҆зыска̀ кꙋщꙋ і҆а́ковлю. и҆ кꙋщ́ꙋ ѻ҆бою̀ рабы́ню и҆ не ѻ҆брѣте· Прїиде же въ кꙋщ́ꙋ рахи́линꙋ,
рахи́ль же възе́мши и҆́долы, и҆ поⷣложї ѐ поⷣ сѣдло вельбꙋ́же, и҆ сѣ́де връхꙋ иⷯ·
Рече ѿц҃ꙋ свое̑мꙋ не и҆мѣ́и с҄и тѧ́жка гдⷵне не могꙋ̀ б҄о въста́ти преⷣ тобо́ю ꙗ҆́ко ве́щъ же́ньска ми е҆сть. и҆ска же лава́нъ въ все́и кꙋщи и҆ не ѻ҆брѣте и҆́долъ·
Разгнѣва же сѧ і҆а́коⷡ‍҇. и҆ сварѝ лава́нꙋ· И҆ ѿвѣща́в же і҆а́ковъ рече лава́нꙋ, чт҄о ли пра́вда моѧ, чт҄о ли грⷯѣ моѝ, ꙗ҆ко жене́ши въ слⷣѣ менѐ,
и҆ ꙗ҆́ко и҆зыска̀ вс҄ѧ съсꙋ́ды моѧ̀. чт҄о ѻ҆брѣте ѿ всего̀ съсꙋда до́мꙋ твое̑го· Положѝ здѣ преⷣ бра́тїею̀ твоею̀, и҆ бра́тїею моею̀, и҆ да разъсꙋ́дѧтъ междꙋ ѻ҆бѣма нама
с҄е, к҃, лѣтъ а҆зъ е҆смь с тобо́ю ѻ҆вца твоѧ̀ и҆ ко́зы твоа̀ не бы́ша бес плода̀. ѻ҆ве́нъ твоиⷯ ста́дъ нѣсмь и҆зъѧ́лъ,
звѣроꙗ҆́дины не принесохъ к тебѣ· А҆́зъ напоⷧ‍҇нихъ т҄и татьбины́ дн҃ьныѧ̀ и҆ нощъныѧ,
быхъ дн҃ью̀ жего́мъ зно́емъ, а҆ стꙋденїю в нощѝ, и҆ ѿхожа́ше соⷩ‍҇ ѿ ѻ҆чїю моею̀·
Си мн҄ѣ, к҃. лѣтъ, а҆́зъ бѣхъ въ домꙋ твое̑мъ рабо́таⷯ т҄и, д҃і, лѣтъ, двою̀ ради дще́рїю твоею. и҆ ѕ҃, лѣтъ за ѻ҆вца твоѝ, и҆ преѻ҆бѝдѣ мздꙋ̀ мою, і҃, а҆́гнецъ.
а҆́ще не бы̀ б҃ъ ѿц҃а мое̑го а҆враа́ма и҆ страхъ і҆саа́ковъ не бысть мн҄ѣ, нн҃ѣ оу҆бо тща бы м҄ѧ ѿпꙋсти́лъ, на смире́нїе мое и҆ трꙋдъ рꙋ́кꙋ моею̀ оу҆ви́дѣвъ б҃ъ, и҆ наказа м҄ѧ вчера̀·
ѿвѣща́в же лава́нъ рече къ і҆а́ковꙋ, дщери дще́ри моѝ, и҆ сн҃ове. сн҃ове моѝ, скотъ, скотъ мои, и҆ вс҄е е҆ли́ко ви́диши моѐ е҆сть, и҆ дщерїю моиⷯ чт҄о сътворю̀ и҆́ма днⷵь и҆ чадомъ еа̀, ꙗ҆́же роди́ста·
Нн҃ѣ оу҆бо ходѝ, и҆ завѣща́и завѣтъ а҆зъ и҆ т҄ы. и҆ бꙋ́деⷮ в̾ послꙋша́нїе междꙋ мно́ю и҆ тобо́ю· И҆ рече е҆мꙋ с҄е нѣсть с нами никого́же, ви́дѣ б҃ъ и҆ по́слꙋхъ е҆сть междꙋ мно́ю и҆ тобо́ю·
И҆ възе́м же камень і҆а́ковъ поствї и҆̀ въ стол́пъ,
рече же і҆а́ков̾ бра́тїи свое́и, събери́те ка́менїе, и҆ събра́ша каменїе и҆ сътвори́ша моги́лꙋ, и҆ ꙗ҆до́ша же т҄ꙋ оу҆ моги́лы· Реⷱ‍҇ же е҆мꙋ лаваⷩ‍҇ моги́ла с҄и послⷯꙋ междꙋ мно́ю и҆ тобо́ю днⷵь,
и҆ прозва̀ лаваⷩ‍҇ моги́ла послꙋш́наѧ̀, і҆а́коⷡ‍҇ же прозва могила послⷯꙋ·
Рече же лава́нъ къ і҆а́ковꙋ, моги́ла с҄и и҆ стол́пъ, и҆же поста́вилъ е҆си междѝ мною и҆ тобо́ю, по́слꙋхъ е҆сть моги́ла с҄и, и҆ по́слꙋх, и҆ сто́лпъ с҄и по́слꙋхъ· Сего ради прозва̀ моги́ла послꙋшнаѧ,
и҆ видѣ́нїе е҆же рече да ви́дѣ б҃ъ межди мно́ю и҆ тобо́ю· А҆́ще ѿвр́ъжевѣсѧ дрꙋгъ ѿ д́рꙋга,
и҆ а́ще съменшѝ дще́ри моѝ, и҆ пои́меши жоны̀ надъ дще́ри мои, ви́ждь нѣсть никогоже с нама, ви́ди б҃ъ и҆ по́слꙋхъ е҆сть междꙋ мно́ю и҆ тобо́ю·
И҆ рече лава́нъ і҆а́ковꙋ с҄е моги́ла по́слꙋхъ и҆ сто́лпъ с҄и,
а҆́ще оу҆бо а҆́зъ не минꙋ к тебѣ, т҄о и҆ ты̀ не минѝ къ мн҄ѣ могилы сеѧ̀, и҆ стлъпа̀ съ зло́бою,
б҃ъ а҆враа́мль б҃ъ нахо́ров̾ сꙋдѝ междꙋ на́ма, и҆ клѧ́сѧ і҆аковъ по боѧ́зни ѿц҃а свое̑го і҆саа́ка·
И҆ сътворѝ требꙋ і҆а́ковъ на горѣ. и възва бра́тїю свою ꙗ҆до́ша же и҆ пиша. и҆ спа́ша на горѣ·
Въста́в же лаваⷩ‍҇ заѹ҆тра, цѣлова̀ сн҃ы своѧ̀ и҆ дще́ри своѧ̀ и҆ блⷵвї ѧ, и҆ възвратисѧ лава́н̾ ѿи́де на мѣсто свое·
Црквенословенски (Јел.) Црквенословенски (Ост.) Црк-слв. (Парим. XII-XII в.) Српски (Атанацковић) Српски (Даничић 1865) Грчки (Ралфс) Латински (Tremellius) Латински (Vulgata Clem.) Латински (Nova Vulgata) Јеврејски (Мас.) Сирски (Пешита)
close
Postquam autem audivit verba filiorum Laban dicentium: Tulit Jacob omnia quæ fuerunt patris nostri, et de illius facultate ditatus, factus est inclytus:
animadvertit quoque faciem Laban, quod non esset erga se sicut heri et nudiustertius,
maxime dicente sibi Domino: Revertere in terram patrum tuorum, et ad generationem tuam, eroque tecum.
Misit, et vocavit Rachel et Liam in agrum, ubi pascebat greges,
dixitque eis: Video faciem patris vestri quod non sit erga me sicut heri et nudiustertius: Deus autem patris mei fuit mecum.
Et ipsæ nostis quod totis viribus meis servierim patri vestro.
Sed et pater vester circumvenit me et mutavit mercedem meam decem vicibus: et tamen non dimisit eum Deus ut noceret mihi.
Si quando dixit: Variæ erunt mercedes tuæ: pariebant omnes oves varios fœtus ; quando vero e contrario, ait: Alba quæque accipies pro mercede: omnes greges alba pepererunt.
Tulitque Deus substantiam patris vestri, et dedit mihi.
Postquam enim conceptus ovium tempus advenerat, levavi oculos meos, et vidi in somnis ascendentes mares super feminas, varios et maculosos, et diversorum colorum.
Dixitque angelus Dei ad me in somnis: Jacob? Et ego respondi: Adsum.
Qui ait: Leva oculos tuos, et vide universos masculos ascendentes super feminas, varios, maculosos, atque respersos. Vidi enim omnia quæ fecit tibi Laban.
Ego sum Deus Bethel, ubi unxisti lapidem, et votum vovisti mihi. Nunc ergo surge, et egredere de terra hac, revertens in terram nativitatis tuæ.
Responderuntque Rachel et Lia: Numquid habemus residui quidquam in facultatibus et hæreditate domus patris nostri?
nonne quasi alienas reputavit nos, et vendidit, comeditque pretium nostrum?
Sed Deus tulit opes patris nostri, et eas tradidit nobis, ac filiis nostris: unde omnia quæ præcepit tibi Deus, fac.
Surrexit itaque Jacob, et impositis liberis ac conjugibus suis super camelos, abiit.
Tulitque omnem substantiam suam, et greges, et quidquid in Mesopotamia acquisierat, pergens ad Isaac patrem suum in terram Chanaan.
Eo tempore ierat Laban ad tondendas oves, et Rachel furata est idola patris sui.
Noluitque Jacob confiteri socero suo quod fugeret.
Cumque abiisset tam ipse quam omnia quæ juris sui erant, et amne transmisso pergeret contra montem Galaad,
nuntiatum est Laban die tertio quod fugeret Jacob.
Qui, assumptis fratribus suis, persecutus est eum diebus septem: et comprehendit eum in monte Galaad.
Viditque in somnis dicentem sibi Deum: Cave ne quidquam aspere loquaris contra Jacob.
Jamque Jacob extenderat in monte tabernaculum: cumque ille consecutus fuisset eum cum fratribus suis, in eodem monte Galaad fixit tentorium.
Et dixit ad Jacob: Quare ita egisti, ut clam me abigeres filias meas quasi captivas gladio?
cur ignorante me fugere voluisti, nec indicare mihi, ut prosequerer te cum gaudio, et canticis, et tympanis, et citharis?
Non es passus ut oscularer filios meos et filias: stulte operatus es: et nunc quidem
valet manus mea reddere tibi malum: sed Deus patris vestri heri dixit mihi: Cave ne loquaris contra Jacob quidquam durius.
Esto, ad tuos ire cupiebas, et desiderio erat tibi domus patris tui: cur furatus es deos meos?
Respondit Jacob: Quod inscio te profectus sum, timui ne violenter auferres filias tuas.
Quod autem furti me arguis: apud quemcumque inveneris deos tuos, necetur coram fratribus nostris: scrutare, quidquid tuorum apud me inveneris, et aufer. Hæc dicens, ignorabat quod Rachel furata esset idola.
Ingressus itaque Laban tabernaculum Jacob, et Liæ, et utriusque famulæ, non invenit. Cumque intrasset tentorium Rachelis,
illa festinans abscondit idola subter stramenta cameli, et sedit desuper: scrutantique omne tentorium, et nihil invenienti,
ait: Ne irascatur dominus meus quod coram te assurgere nequeo: quia juxta consuetudinem feminarum nunc accidit mihi: sic delusa sollicitudo quærentis est.
Tumensque Jacob, cum jurgio ait: Quam ob culpam meam, et ob quod peccatum meum sic exarsisti post me,
et scrutatus es omnem supellectilem meam? quid invenisti de cuncta substantia domus tuæ? pone hic coram fratribus meis, et fratribus tuis, et judicent inter me et te.
Idcirco viginti annis fui tecum? oves tuæ et capræ steriles non fuerunt, arietes gregis tui non comedi:
nec captum a bestia ostendi tibi, ego damnum omne reddebam: quidquid furto peribat, a me exigebas:
die noctuque æstu urebar, et gelu, fugiebatque somnus ab oculis meis.
Sicque per viginti annos in domo tua servivi tibi, quatuordecim pro filiabus, et sex pro gregibus tuis: immutasti quoque mercedem meam decem vicibus.
Nisi Deus patris mei Abraham, et timor Isaac affuisset mihi, forsitan modo nudum me demisisses: afflictionem meam et laborem manuum mearum respexit Deus, et arguit te heri.
Respondit ei Laban: Filiæ meæ et filii, et greges tui, et omnia quæ cernis, mea sunt: quid possum facere filiis et nepotibus meis?
Veni ergo, et ineamus fœdus, ut sit in testimonium inter me et te.
Tulit itaque Jacob lapidem, et erexit illum in titulum:
dixitque fratribus suis: Afferte lapides. Qui congregantes fecerunt tumulum, comederuntque super eum:
quem vocavit Laban Tumulum testis: et Jacob, Acervum testimonii, uterque juxta proprietatem linguæ suæ.
Dixitque Laban: Tumulus iste erit testis inter me et te hodie, et idcirco appellatum est nomen ejus Galaad, id est, Tumulus testis.
Intueatur et judicet Dominus inter nos quando recesserimus a nobis,
si afflixeris filias meas, et si introduxeris alias uxores super eas: nullus sermonis nostri testis est absque Deo, qui præsens respicit.
Dixitque rursus ad Jacob: En tumulus hic, et lapis quem erexi inter me et te,
testis erit: tumulus, inquam, iste et lapis sint in testimonium, si aut ego transiero illum pergens ad te, aut tu præterieris, malum mihi cogitans.
Deus Abraham, et Deus Nachor, judicet inter nos, Deus patris eorum. Juravit ergo Jacob per timorem patris sui Isaac:
immolatisque victimis in monte, vocavit fratres suos ut ederent panem. Qui cum comedissent, manserunt ibi:
Laban vero de nocte consurgens, osculatus est filios, et filias suas, et benedixit illis: reversusque est in locum suum.
Претходна глава
←
Следећа глава
→