nvul | Димитрија Рашљић

Црквенословенски (Јел.) Црквенословенски (Ост.) Црк-слв. (Парим. XII-XII в.) Српски (Атанацковић) Српски (Даничић 1865) Грчки (Ралфс) Латински (Tremellius) Латински (Vulgata Clem.) Латински (Nova Vulgata) Јеврејски (Мас.) Сирски (Пешита)

Cernens autem Rachel quod infecunda esset, invidit sorori et ait marito suo: " Da mihi liberos, alioquin moriar ".

Cui iratus respondit Iacob: " Num pro Deo ego sum, qui privavit te fructu ventris? ".

At illa: " Ecce, inquit, famula mea Bilha; ingredere ad illam, ut pariat super genua mea, et habeam ex illa et ego filios ".

Deditque illi Bilham famulam suam in coniugium. Quae,

ingresso ad se Iacob, concepit et peperit filium.

Dixitque Rachel: " Iudicavit mihi Deus et exaudivit vocem quoque meam dans mihi filium "; et idcirco appellavit nomen illius Dan.

Rursumque Bilha famula Rachel concepit et peperit Iacob alterum filium, et

ait Rachel: " Certamina Dei certavi cum sorore mea et invalui "; vocavitque eum Nephthali.

Sentiens Lia quod parere desisset, sumpsit Zelpham ancillam suam et tradidit eam Iacob in uxorem.

Quae peperit Iacob filium.

Dixitque Lia: " Feliciter! "; et idcirco vocavit nomen eius Gad.

Peperit quoque Zelpha ancilla Liae Iacob alterum filium.

Dixitque Lia: " Pro beatitudine mea! Beatam quippe me dicent mulieres; propterea appellavit eum Aser.

Egressus autem Ruben tempore messis triticeae, repperit in agro mandragoras, quas Liae matri suae detulit. Dixitque Rachel: " Da mihi partem de mandragoris filii tui ".

Illa respondit: " Parumne tibi videtur, quod praeripueris maritum mihi, ut etiam mandragoras filii mei auferas? ". Ait Rachel: " Dormiat ergo tecum hac nocte pro mandragoris filii tui ".

Redeuntique ad vesperam Iacob de agro egressa est in occursum eius Lia et: " Ad me, inquit, intrabis, quia mercede conduxi te pro mandragoris filii mei ". Dormivitque cum ea nocte illa.

Et exaudivit Deus Liam, concepitque et peperit Iacob filium quintum

et ait: " Dedit Deus mercedem mihi, quia dedi ancillam meam viro meo "; appellavitque nomen illius Issachar.

Rursum Lia concepit et peperit Iacob sextum filium

et ait: " Donavit me Deus dono bono; hac vice honorabit me maritus meus, eo quod genuerim ei sex filios "; et idcirco appellavit nomen eius Zabulon.

Post quem peperit filiam nomine Dinam.

Recordatus quoque Deus Rachelis exaudivit eam Deus et aperuit vulvam illius.

Quae concepit et peperit filium dicens: " Abstulit Deus opprobrium meum;

et vocavit nomen illius Ioseph dicens: " Addat mihi Dominus filium alterum! ".

Nato autem Ioseph, dixit Iacob ad Laban: " Dimitte me, ut revertar in patriam et ad terram meam.

Da mihi uxores et liberos meos, pro quibus servivi tibi, ut abeam; tu nosti servitutem, qua servivi tibi ".

Ait illi Laban: " Inveniam gratiam in conspectu tuo; augurio didici, quia benedixerit mihi Deus propter te.

Constitue mercedem tuam, quam dem tibi ".

At ille respondit: " Tu nosti quomodo servierim tibi et quanti in manibus meis facti sint greges tui.

Modicum habuisti, antequam venirem ad te, et nunc multiplicatum est vehementer, benedixitque tibi Dominus ad introitum meum. Nunc autem quando providebo etiam domui meae? ".

Dixitque Laban: " Quid tibi dabo? ". At ille ait: " Nihil mihi dabis; si feceris, quod postulo, iterum pascam et custodiam pecora tua.

Gyrabo omnes greges tuos hodie; separa cuncta pecora varia et maculosa et, quodcumque furvum in ovibus et maculosum variumque in capris fuerit, erit merces mea.

Respondebitque mihi cras iustitia mea; quando veneris, ut inspicias mercedem meam, omnia, quae non fuerint varia et maculosa in capris et furva in ovibus, furti me arguent ".

Dixit Laban: " Gratum habeo, quod petis! ".

Et separavit in die illo hircos striatos atque maculosos et omnes capras varias et maculosas, omne, in quo album erat, et omne furvum in ovibus, et tradidit in manu filiorum suorum.

Et posuit spatium itineris trium dierum inter se et Iacob, qui pascebat reliquos greges Laban.

Tollens ergo Iacob virgas virides populeas et amygdalinas et ex platanis, ex parte ita decorticavit eas, ut in his, quae spoliata fuerant, candor appareret.

Posuitque virgas, quas ex parte decorticaverat, in canalibus, ubi effundebatur aqua, ut, cum venissent greges ad bibendum, ante oculos haberent virgas et in aspectu earum conciperent.

Factumque est ut in ipso calore coitus greges intuerentur virgas et parerent striata et varia et maculosa.

Agnos autem segregavit Iacob et posuit gregem ex adverso striatorum et omnium furvorum in grege Laban et constituit sibi greges seorsum neque statuit eos cum grege Laban.

Quotiescumque igitur calefiebant pecora robusta, ponebat Iacob virgas in canalibus aquarum ante oculos pecorum, ut in earum contemplatione conciperent.

Quando vero pecora debilia erant, non ponebat eas. Factaque sunt debilia Laban et robusta Iacob;

ditatusque est homo ultra modum et habuit greges multos, ancillas et servos, camelos et asinos.

Ви́дѣвши же рахи́ль ꙗ҆́ко не роди́ть і҆а́ковꙋ, и҆ възревнова̀ рахи́ль сестрѣ свое́и и҆ рече і҆аковꙋ даж́дь м҄и ча́да. а҆́ще ли н҄и т҄о оу҆мрꙋ̀ а҆́зъ·

Раз̾гнѣва же сѧ і҆а́ковъ на рахи́ль, и҆ речѐ е́й, е҆да въ б҃ъ е҆смь а҆́зъ мѣсто. и҆л҄и лиши́х тѧ плода̀ оу҆тро́бнаго·

Рече́ же рахиль къ і҆а́ковꙋ, с҄е раба̀ моѧ ва́лла въни́ди къ не́и и҆ да роди́ть на лоно̀ моѐ, сътворю́ же и҆̀ сн҃ъ, а҆́зъ ѿ неѧ̀

и҆ да́сть е҆мꙋ ва́ллꙋ рабꙋ̀ свою̀ въ женꙋ̀·И҆ вни́де к не́й і҆а́ковъ,

и҆ зача́тъ ва́лла раба̀ рахи́лина и҆ родѝ сн҃ъ і҆а́ковꙋ.

и҆ речѐ рахиⷧ‍҇ пра́во сꙋдѝ м҄и б҃ъ. и҆ послꙋ́ша гла́са мое̑го, и҆ да́сть ми сн҃ъ, сего̀ ра́ди прозва̀ и҆́мѧ е҆мꙋ да́нъ·

И҆ зача́тъ паки ва́лла раба̀ рахи́лина, и҆ родѝ сн҃ъ вторы́и і҆а́ковꙋ.

и҆ речѐ рахи́ль подъѧ́ мѧ б҃ъ и҆ съравниⷯсѧ съ сестро́ю мое́ю и҆ възмого́хъ, и҆ прозва̀ и҆́мѧ еⷢ‍҇ нефтали́мъ·

Ви́дѣвши же лі́ѧ, ꙗ҆́ко преста́ла е҆сть ражда́ти, поѧ̀ зе́лѳꙋ рабꙋ̀ свою̀, и҆ да́сть ю҆̀ і҆а́ковꙋ въ женꙋ̀,

и҆ зачаⷮ зелфа раба̀ лїи́на, и҆ роди і҆а́ковꙋ сн҃ь,

и҆ реⷱ‍҇ лі́ѧ бл҃го слꙋчи́сѧ и҆ нарече и҆́мѧ е҆мꙋ га́дъ·

И҆ заче́нши паки зе́лѳа раба̀ лі́ина родѝ і҆а́ковꙋ сн҃ъ вторы́й,

и҆ рече лі́ѧ блаже́на аⷥ, ꙗ҆́ко ѻ҆блажа́ть м҄ѧ вс҄ѧ жены̀, и҆ прозва̀ и҆́мѧ е҆мꙋ а҆си́ръ·

И҆де же рꙋви́м̾ въ дн҃ь жа́твы пшени́ца, и҆ ѻ҆брѣте ꙗ҆́блоко мандраго́рова на́ поли, и҆ принесѐ къ лі́и ма́тери свое́и· Рече́ же рахи́ль къ сестрѣ свое́и лі́и, да́ждь ми ѿ мандраго́ръ сн҃а свое̑го.

рече же лі́а не довлѣ́ ли т҄и ꙗ҆́ко ѿпри́сни мꙋ́жа мое̑го, н҄о и҆ мандраго́ры сн҃а мое̑го во́змеши· Реⷱ‍҇ же рахи́ль не та́ко н҄о да бꙋдеть сеѧ но́щи с тобо́ю, за маⷩ‍҇драго́ры сн҃а твое̑го,

И҆ и́де і҆а́ковъ с по́лѧ въ ве́черъ, і҆ и҆зы́де лі́а проти́вꙋ е҆мꙋ. и҆ рече къ мнѣ въни́ди дн҃есь наѧ́ла бо т҄ѧ е҆смь, за мандраго́ры сн҃а мое̑го· Бысть же с не́ю тоѝ но́щи

и҆ послꙋ́ша б҃ъ лі́и, заче́нши родѝ і҆а́ковꙋ сн҃ъ пѧ́тый.

и҆ речѐ лі́ѧ даⷵ м҄и б҃ъ м̾здꙋ мою̀, зане́же даⷯ рабꙋ̀ мою̀ мꙋжꙋ мое̑мꙋ, и҆ прозва̀ и҆́мѧ е҆мꙋ и҆саха́ръ, се́же е҆сть м̾зда̀,

и҆ заче́нши лі́ѧ родѝ сн҃ъ ше́стый, і҆а́ковꙋ.

и҆ рече лі́а дасть м҄и б҃ъ мо́й да́рь до́бръ въ нн҃ѣшнеѐ врѣмѧ̀. възлюби́ мѧ мꙋж́ь мой. роди́хъ б҄о е҆мꙋ ше́сть сн҃овъ, и҆ прозва̀ и҆́мѧ е҆мꙋ завꙋло́нъ.

и҆ посе́мъ родѝ е҆мꙋ дще́рь, и҆ прозва̀ и҆́мѧ е́й ди́на·

Помѧнꙋ́ же б҃ъ рахи́ль, и҆ оу҆слы́ша еѧ̀ б҃ъ и҆ ѿвр́ьзе оутро́бꙋ еѧ̀

и҆ заче́нши родѝ і҆а́ковꙋ сн҃ъ. и҆ реⷱ‍҇ рахи́ль ѿвр́ьзе г҃ь оу҆тро́бꙋ мою̀, оу҆кори́знꙋ мою ѿꙗ҆́ть,

и҆ нарече и҆́мѧ е҆мꙋ і҆ѻ́сифъ, гл҃ющи прида́сть м҄и б҃ъ сн҃ъ дрꙋгїи·

Бысть же ꙗ҆́ко родѝ рахи́ль і҆ѻ́сифа, рече і҆а́ковъ къ ла́ва́нꙋ, пꙋстѝ м҄ѧ, да и҆дꙋ̀ на мѣсто моѐ, и҆ в зе́млю мою̀

да́ждь ми жены̀ моѧ̀ и҆ дѣти моѧ̀, и҆́хже ра́ди. рабо́тахъ тебѣ, да ѡти̑дꙋ̀, ты б҄о вѣси рабо́тꙋ ю҆́же рабо́тахъ т҄и·

Рече же лава́нъ, а҆́ще е҆смь ѻ҆брѣлъ блгⷣть прѣд тобо́ю. да смотрю̀ поне́же вⷨѣ ꙗ҆́ко блⷵви́ м҄ѧ б҃ъ прише́ствїемъ твои̑мъ,

ѿлꙋчѝ м̾здꙋ свою̀ ѿ менѐ и҆ да́м ти·

Рече же і҆а́ковъ т҄ы вѣси е҆же рабо́таⷯ тебѣ и҆ коли́ко б҄ѣ скота̀ твое̑го оу҆ менѐ,

ма́ло б҄ѣ твое̑го оу҆ менѐ, и҆ възрастѐ въ мно́жество· И҆ блⷵви тебѣ г҃ь б҃ъ прише́ствїемъ мои̑мъ, нн҃ѣ оу҆бо да і҆ а҆́зъ сътворю̀ себѣ домъ·

И҆ рече къ немꙋ̀ лава́нъ что̀ ти даⷨ. рече же і҆аковъ не да́ждь ми ничто́же, а҆́ще сътвори́ши с҄е сло́во и҆ па́ки да пасꙋ̀ ѻвца̀ твоѧ̀, и҆ съхраню̀.

ѻ҆быдѝ вс҄ѧ ѻ҆вца̀ твоѧ̀ нн҃ѣ, и҆ разлꙋчѝ ѿтꙋ́дꙋ всѧ́кꙋ ѻ҆́вцꙋ пелѣ́сꙋю въ ѻ҆вцаⷯ и҆ всю̀ бѣ́лꙋ, и҆ пе́строе оу҆ ѻ҆вна́хъ и҆ в козаⷯ да бꙋ́деть ми м̾зда̀ и҆ бꙋдеть моѐ.

и҆ послꙋ́шае̑тъ менѐ пра́вда моѧ̀ въ оу҆́трешнїи дн҃ь, ꙗ҆́ко е҆сть м̾зда̀ моѧ̀ предъ тобо́ю· И҆ всѐ е҆же не пе́стро ни бѣ́ло в коза́хъ, и҆ не пеле́со въ ѻ҆вца́хъ ѿлꙋче́ное, оу҆кра́дено да бꙋдеⷮ мною·

Рече же е҆мꙋ лава́нъ бꙋ́ди ꙗ҆́коⷤ‍ⷷ гл҃еши,

и҆ разлꙋчѝ въ то́и дн҃ь ко́зы бѣ́лыѧ̀ и҆ пе́стрыѧ̀, и҆ всѧ̀ ко́зы е҆же б҄ѣ бѣ́ло и҆ пе́стро в нихъ, и҆ всѐ е҆же пеле́со въ ѻ҆вца́хъ, и҆ въдасть въ рꙋцѣ сн҃омъ свои̑мъ,

и҆ распꙋстѝ ѧ҆̀ три́ дн҃и пꙋтѝ междꙋ и҆ми и҆ междꙋ і҆а́ковомъ· И҆а́ков же пасѧ́ше ѻ҆вца̀ лавановы ѻ҆ставшаа̀.

взѧ́ же і҆а́ков̾ себѣ же́злъ стꙋраки́нинъ и҆ ѻ҆рѣхов̾ и҆ репи́ненъ, и҆ ѻ҆бѣлѝ ѧ҆̀ і҆а́ковъ пестре́нїемъ бѣ́лымъ състрꙋгаѧ̀ корꙋ ꙗ҆́влѧ́ше же сѧ на жезлахъ бѣло е҆же ѻ҆бѣлѝ пе́стрымъ·

И҆ положѝ жезлы̀ ꙗ҆́же ѻ҆бѣлѝ в коры́техъ по́лныⷯ воды̀ да гдѣ прїидꙋтъ ѻ҆вца̀ пи́ти, въ жезлы̀ зрѧ́ть. и҆ пришедши ѻ҆вца̀ пи́ти зрѧ́ще въ жезлы̀,

и҆ ражⷣахꙋ ѻ҆вца̀ бѣ́ло и҆ пе́стро ·

Ѡ҆́вны же разлꙋчѝ і҆а́ковъ, и҆ поста́ви прѧмо ѻ҆вцамъ, ѻ҆ве́нъ бѣлъ, и҆ ве́сь пе́стръ въ ѻ҆вца́х, и҆ разлꙋчѝ стадо к себѣ, и҆ не смѣси си́хъ съ ѻ҆вцами лава́новыми·

Бысть же въ вре́мѧ въ не́же ѻ҆вца зачина́ющи въ́ чревѣ, положѝ і҆а́ковъ жезлы̀ предъ ѻ҆вцами в коры́техъ, да зачинаю́тъ зрѧ́ще въ жезлы̀,

е҆гда̀ роди́ша ѻ҆вца̀ не положѝ· И҆ быша незна́меныа̀ лаванѧ а҆ зна́меныѧ і҆а́ковлѧ.

и҆ разбогатѣ мꙋ́жъ ѕело ѕело, и҆ бысть е҆мꙋ скоⷮ мно́гъ въло́ве рабы̀ и҆ рабынѧ, и веⷧ‍҇блю́ды и҆ ѻ҆слы̀·

Cernens autem Rachel quod infecunda esset, invidit sorori suæ, et ait marito suo: Da mihi liberos, alioquin moriar.

Cui iratus respondit Jacob: Num pro Deo ego sum, qui privavit te fructu ventris tui?

At illa: Habeo, inquit, famulam Balam: ingredere ad illam, ut pariat super genua mea, et habeam ex illa filios.

Deditque illi Balam in conjugium: quæ,

ingresso ad se viro, concepit, et peperit filium.

Dixitque Rachel: Judicavit mihi Dominus, et exaudivit vocem meam, dans mihi filium, et idcirco appellavit nomen ejus Dan.

Rursumque Bala concipiens, peperit alterum,

pro quo ait Rachel: Comparavit me Deus cum sorore mea, et invalui: vocavitque eum Nephthali.

Sentiens Lia quod parere desiisset, Zelpham ancillam suam marito tradidit.

Qua post conceptum edente filium,

dixit: Feliciter, et idcirco vocavit nomen ejus Gad.

Peperit quoque Zelpha alterum.

Dixitque Lia: Hoc pro beatitudine mea: beatam quippe me dicent mulieres: propterea appellavit eum Aser.

Egressus autem Ruben tempore messis triticeæ in agrum, reperit mandragoras, quas matri Liæ detulit. Dixitque Rachel: Da mihi partem de mandragoris filii tui.

Illa respondit: Parumne tibi videtur quod præripueris maritum mihi, nisi etiam mandragoras filii mei tuleris? Ait Rachel: Dormiat tecum hac nocte pro mandragoris filii tui.

Redeuntique ad vesperam Jacob de agro, egressa est in occursum ejus Lia, et Ad me, inquit, intrabis: quia mercede conduxi te pro mandragoris filii mei. Dormivitque cum ea nocte illa.

Et exaudivit Deus preces ejus, concepitque et peperit filium quintum,

et ait: Dedit Deus mercedem mihi, quia dedi ancillam meam viro meo: appellavitque nomen ejus Issachar.

Rursum Lia concipiens, peperit sextum filium,

et ait: Dotavit me Deus dote bona: etiam hac vice mecum erit maritus meus, eo quod genuerim ei sex filios: et idcirco appellavit nomen ejus Zabulon.

Post quem peperit filiam, nomine Dinam.

Recordatus quoque Dominus Rachelis, exaudivit eam, et aperuit vulvam ejus.

Quæ concepit, et peperit filium, dicens: Abstulit Deus opprobrium meum.

Et vocavit nomen ejus Joseph, dicens: Addat mihi Dominus filium alterum.

Nato autem Joseph, dixit Jacob socero suo: Dimitte me ut revertar in patriam, et ad terram meam.

Da mihi uxores, et liberos meos, pro quibus servivi tibi, ut abeam: tu nosti servitutem qua servivi tibi.

Ait illi Laban: Inveniam gratiam in conspectu tuo, experimento didici, quia benedixerit mihi Deus propter te:

constitue mercedem tuam quam dem tibi.

At ille respondit: Tu nosti quomodo servierim tibi, et quanta in manibus meis fuerit possessio tua.

Modicum habuisti antequam venirem ad te, et nunc dives effectus es: benedixitque tibi Dominus ad introitum meum. Justum est igitur ut aliquando provideam etiam domui meæ.

Dixitque Laban: Quid tibi dabo? At ille ait: Nihil volo: sed si feceris quod postulo, iterum pascam, et custodiam pecora tua.

Gyra omnes greges tuos, et separa cunctas oves varias, et sparso vellere ; quodcumque furvum, et maculosum, variumque fuerit, tam in ovibus quam in capris, erit merces mea.

Respondebitque mihi cras justitia mea, quando placiti tempus advenerit coram te: et omnia quæ non fuerint varia, et maculosa, et furva, tam in ovibus quam in capris, furti me arguent.

Dixitque Laban: Cratum habeo quod petis.

Et separavit in die illa capras, et oves, et hircos, et arietes varios, atque maculosos: cunctum autem gregem unicolorem, id est albi et nigri velleris, tradidit in manu filiorum suorum.

Et posuit spatium itineris trium dierum inter se et generum, qui pascebat reliquos greges ejus.

Tollens ergo Jacob virgas populeas virides, et amygdalinas, et ex platanis, ex parte decorticavit eas: detractisque corticibus, in his, quæ spoliata fuerant, candor apparuit: illa vero quæ integra fuerant, viridia permanserunt: atque in hunc modum color effectus est varius.

Posuitque eas in canalibus, ubi effundebatur aqua: ut cum venissent greges ad bibendum, ante oculos haberent virgas, et in aspectu earum conciperent.

Factumque est ut in ipso calore coitus, oves intuerentur virgas, et parerent maculosa, et varia, et diverso colore respersa.

Divisitque gregem Jacob, et posuit virgas in canalibus ante oculos arietum: erant autem alba et nigra quæque, Laban ; cetera vero, Jacob, separatis inter se gregibus.

Igitur quando primo tempore ascendebantur oves, ponebat Jacob virgas in canalibus aquarum ante oculos arietum et ovium, ut in earum contemplatione conciperent:

quando vero serotina admissura erat, et conceptus extremus, non ponebat eas. Factaque sunt ea quæ erant serotina, Laban: et quæ primi temporis, Jacob.

Ditatusque est homo ultra modum, et habuit greges multos, ancillas et servos, camelos et asinos.