Senuit autem Isaac, et caligaverunt oculi ejus, et videre non poterat: vocavitque Esau filium suum majorem, et dixit ei: Fili mi? Cui respondit: Adsum.
Cui pater: Vides, inquit, quod senuerim, et ignorem diem mortis meæ.
Sume arma tua, pharetram, et arcum, et egredere foras: cumque venatu aliquid apprehenderis,
fac mihi inde pulmentum sicut velle me nosti, et affer ut comedam: et benedicat tibi anima mea antequam moriar.
Quod cum audisset Rebecca, et ille abiisset in agrum ut jussionem patris impleret,
dixit filio suo Jacob: Audivi patrem tuum loquentem cum Esau fratre tuo, et dicentem ei:
Affer mihi de venatione tua, et fac cibos ut comedam, et benedicam tibi coram Domino antequam moriar.
Nunc ergo, fili mi, acquiesce consiliis meis:
et pergens ad gregem, affer mihi duos hædos optimos, ut faciam ex eis escas patri tuo, quibus libenter vescitur:
quas cum intuleris, et comederit, benedicat tibi priusquam moriatur.
Cui ille respondit: Nosti quod Esau frater meus homo pilosus sit, et ego lenis:
si attrectaverit me pater meus, et senserit, timeo ne putet me sibi voluisse illudere, et inducam super me maledictionem pro benedictione.
Ad quem mater: In me sit, ait, ista maledictio, fili mi: tantum audi vocem meam, et pergens, affer quæ dixi.
Abiit, et attulit, deditque matri. Paravit illa cibos, sicut velle noverat patrem illius.
Et vestibus Esau valde bonis, quas apud se habebat domi, induit eum:
pelliculasque hædorum circumdedit manibus, et colli nuda protexit:
deditque pulmentum, et panes, quos coxerat, tradidit.
Quibus illatis, dixit: Pater mi? At ille respondit: Audio. Quis es tu, fili mi?
Dixitque Jacob: Ego sum primogenitus tuus Esau: feci sicut præcepisti mihi: surge, sede, et comede de venatione mea, ut benedicat mihi anima tua.
Rursumque Isaac ad filium suum: Quomodo, inquit, tam cito invenire potuisti, fili mi? Qui respondit: Voluntas Dei fuit ut cito occurreret mihi quod volebam.
Dixitque Isaac: Accede huc, ut tangam te, fili mi, et probem utrum tu sis filius meus Esau, an non.
Accessit ille ad patrem, et palpato eo, dixit Isaac: Vox quidem, vox Jacob est: sed manus, manus sunt Esau.
Et non cognovit eum, quia pilosæ manus similitudinem majoris expresserant. Benedicens ergo illi,
ait: Tu es filius meus Esau? Respondit: Ego sum.
At ille: Affer mihi, inquit, cibos de venatione tua, fili mi, ut benedicat tibi anima mea. Quos cum oblatos comedisset, obtulit ei etiam vinum. Quo hausto,
dixit ad eum: Accede ad me, et da mihi osculum, fili mi.
Accessit, et osculatus est eum. Statimque ut sensit vestimentorum illius fragrantiam, benedicens illi, ait: Ecce odor filii mei sicut odor agri pleni, cui benedixit Dominus.
Det tibi Deus de rore cæli et de pinguedine terræ abundantiam frumenti et vini.
Et serviant tibi populi, et adorent te tribus: esto dominus fratrum tuorum, et incurventur ante te filii matris tuæ: qui maledixerit tibi, sit ille maledictus, et qui benedixerit tibi, benedictionibus repleatur.
Vix Isaac sermonem impleverat, et egresso Jacob foras, venit Esau,
coctosque de venatione cibos intulit patri, dicens: Surge, pater mi, et comede de venatione filii tui, ut benedicat mihi anima tua.
Dixitque illi Isaac: Quis enim es tu? Qui respondit: Ego sum filius tuus primogenitus Esau.
Expavit Isaac stupore vehementi: et ultra quam credi potest admirans, ait: Quis igitur ille est qui dudum captam venationem attulit mihi, et comedi ex omnibus priusquam tu venires ; benedixique ei, et erit benedictus?
Auditis Esau sermonibus patris, irrugiit clamore magno: et consternatus, ait: Benedic etiam et mihi, pater mi.
Qui ait: Venit germanus tuus fraudulenter, et accepit benedictionem tuam.
At ille subjunxit: Juste vocatum est nomen ejus Jacob: supplantavit enim me en altera vice: primogenita mea ante tulit, et nunc secundo surripuit benedictionem meam. Rursumque ad patrem: Numquid non reservasti, ait, et mihi benedictionem?
Respondit Isaac: Dominum tuum illum constitui, et omnes fratres ejus servituti illius subjugavi ; frumento et vino stabilivi eum: et tibi post hæc, fili mi, ultra quid faciam?
Cui Esau: Num unam, inquit, tantum benedictionem habes, pater? mihi quoque obsecro ut benedicas. Cumque ejulatu magno fleret,
motus Isaac, dixit ad eum: In pinguedine terræ, et in rore cæli desuper,
erit benedictio tua. Vives in gladio, et fratri tuo servies: tempusque veniet, cum excutias et solvas jugum ejus de cervicibus tuis.
Oderat ergo semper Esau Jacob pro benedictione qua benedixerat ei pater: dixitque in corde suo: Venient dies luctus patris mei, et occidam Jacob fratrem meum.
Nuntiata sunt hæc Rebeccæ: quæ mittens et vocans Jacob filium suum, dixit ad eum: Ecce Esau frater tuus minatur ut occidat te.
Nunc ergo, fili mi, audi vocem meam, et consurgens fuge ad Laban fratrem meum in Haran:
habitabisque cum eo dies paucos, donec requiescat furor fratris tui,
et cesset indignatio ejus, obliviscaturque eorum quæ fecisti in eum: postea mittam, et adducam te inde huc: cur utroque orbabor filio in uno die?
Dixitque Rebecca ad Isaac: Tædet me vitæ meæ propter filias Heth: si acceperit Jacob uxorem de stirpe hujus terræ, nolo vivere.
Кад’ остари Ісаакъ, и очи му ослабе за виђенѣ дозове Исава сына свога старіега, и рекне му: сыне мой! а онъ рече: ево ме!
И рече Ісаакъ: гле! остаріо самъ и не знамъ дана смрти мое.
Узми дакле оружіе твое, рожацъ и лукъ, пакъ изиђи у полѣ, те ми улови ловъ;
и скувай ми єло, као што я имамъ радо и донеси ми да єдемъ. па да те благословимъ пре него умрем.
А Ревекка чуе говорећа Исаву сыну своме, а Исавъ изиђе уполѣ уловити ловъ отцу своме.
И рече Ревекка Іакову сыну своме млађему: гле! я слушахъ отца твога бесѣдуюћа Исаву брату твоме и говорећа: донеси ми ловъ,
и сготови ми єло‚ да те, кад’ будемъ єо, благословимъ предъ Господемъ пре него умремъ.
Сад’ дакле, сыне мой, послушай ме, као што ти я заповѣдамъ:
иди къ овцама, и узми отуда два ярета мегка и добра‚ пакъ ћу сготовити єло отцу твоме, као што онъ радо има;
и отнећешь отцу твоме, да єде, и да те благослови отацъ твой пре него умре.
А Іаковъ рече Ревекки матери своіой: Исавъ братъ мой є човѣкъ космать, а я самь човѣкъ гладакъ;
ако ме како опипа отацъ мой, па да не будемъ предъ ньимъ као презирућій, пакъ наведемъ на себе клетву, а не благословъ.
А мати му рече: клетва твоя на ме, чадо; само послушай гласъ мой, пакъ иди и донеси ми.
Отишавши узме и донесе, а мати сготови єло, као што є отацъ нѣговъ радо имао.
И Ревекка, узевши лѣпу хальину Исава сына свога старіега, коя є кодъ нѣ была у кући, обуче у ню Іакова сына свога старіега,
а кожицама ярећіима обвіе мышце нѣгове и наготу врата нѣговога,
па єло и хлѣбъ, што є сготовила, даде у руке Іакову сыну своме,
те унесе отцу своме, и рекне: отче! а овай рече: ево самь; тко съ ты? чадо!
И рече Іаковъ отцу: я самь Исавъ првенацъ твой‚ урадіо самь као што си ми рекао; устани, сѣди и єди отъ лова мога, па да ме благослови душа твоя,
А Ісаакъ рече сыну своме: шта є то, да си тако брзо нашао? о чадо! и онъ отговори: тако даде Господъ Богъ предамномъ.
А Ісаакъ рекне Іакову: приближисе къ мени, да те опипамъ, чадо, єси ли ты сынъ мой Исавъ или не.
И Іаковъ се приближи Ісааку отцу своме, па га опина, и рече: гласъ є истина Іаковлѣвъ; али руке су руке Исавове.
И не позна га; єръ руке му быше, као руке Исава брата нѣговога, космате. И благослови га,
и рече: еси ли ть сынъ мой Исавъ? а онъ рече: я самь.
И рече: донеси ми єсти отъ лова твога, чадо, да те благослови душа моя; и донесе му, и єо є, и донесе му віно, и піо є.
И рече му Ісаакъ отацъ нѣговъ: приближисе къ мени, па полюби ме, чадо!
Онъ се приближи, и полюби га; а Ісаакъ омирише сагу хальина нѣговыхъ, па га благослови и рече: гле! мирисъ сына мога као мирисъ ньиве оброђене, кою є благословіо Господъ;
и нека ти Богъ даде отъ росе небесне, и отъ масти землѣ, и много пшенице и віна:
и нека ти служе народи, и нека ти се кланяю Князеви; и буди Господинъ брату твоме, и теби ће кланятисе сынови отца твога; тко тебе куне, проклетъ ће бити, а тко те благосиля, благословенъ.
А кад’ престане Ісаакъ благосиляти Іакова сына свога, и кад' изиђе Іаковъ испредъ Ісаака отца свога; дође Исавъ брать нѣговъ изъ лова,
па и тай сготови єло, унесе отцу своме, И рече отцу: некъ устане отацъ мой, да єде отъ лова сына свога, па да ме благослови душа твоя.
А Ісаакъ отацъ нѣговъ рече му: тко си ты? и рече онъ: я самь сынъ твой првенацъ Исавъ.
И ужаснусе Ісаакъ ужасомъ врло великимъ, и рече: тко є дакле тай, кой ми улови ловъ, и донесе ми, и я єдохъ отъ свега пре него ты дође? па га благословихъ, и остаће блатословенъ.
А кад’ чу Исакъ рѣчи отца свога Ісаака, повиче гласомъ высокимъ и врло горкимъ, па рече: благослови дакле и мене, отче!
И рече му онъ: братъ твой дође съ преваромъ и узе благословъ твой.
И рече Исавъ: право му се надћну име Іаковъ, єръ превара ме већь другій путъ, и првенство мое узе, и сад’ узе благословъ мой; пакъ рече Исавъ отцу своме: ниси ли и мени оставіо благослова? отче!
Ісаакъ отговори, и рече Исаву: кад’ самь нѣга учиніо Господиномъ теби, и сву браћу нѣгову учинихъ слуге нѣму, пшеницомъ и віномъ утврдихъ га: шта ћу дакле учинити теби? чадо!
Ісаакъ пакъ рече отцу своме: еда є еданъ благословъ у тебе? отче! Ісааку се разжали, а Исавъ повиче гласомъ высокимъ, и заплачесе.
А Ісаакъ отацъ нѣговъ отговоривши рече му: ето у зною землѣ и у роси отзго быће благословъ теби;
отъ мача твога живићешь, и брату твоме служићешь! али ће быти време, кад' ћешь сбацыти и отрѣшити ярамъ нѣговъ съ врата твога.
Исавъ пакъ водіо є злобу на Іакова сбогъ благослова, коимъ га є благословю отацъ нѣговъ, пакъ помысли Исавъ у памети своіой: да се хоће приближити дани плача за отцемъ моимъ; па да убіемъ Іакова брата мога.
И буду Ревекки явлѣне рѣче Исава сына нѣна старіега; а она пошлѣ и дозове Іакова свога млађега, и рече му! гле! Исавъ братъ твой грози ти убити те.
Сад' дакле, чадо, послушай гласъ мой, устани‚ па бѣжи у Месопотамію къ брату моме Лавану у Харранъ
и поживи съ ньимъ нѣко време, докъ попусти ярость и гнѣвъ брата твога на те,
те заборави, шта си му учиніо, а я ћу послати и довести те отуда, да не будемъ кодъ васъ двоице кадгодъ безчадна у єданъ данъ.
Ісааку пакъ рекне Ревекка: досади ми животъ мой сбогъ кћерій сынова Хетейскихъ: ако узме Іаковъ жену отъ кћери землѣ ове, то нашто ми живити?
Senuit autem Isaac, et caligaverunt oculi ejus, et videre non poterat: vocavitque Esau filium suum majorem, et dixit ei: Fili mi? Cui respondit: Adsum.
Cui pater: Vides, inquit, quod senuerim, et ignorem diem mortis meæ.
Sume arma tua, pharetram, et arcum, et egredere foras: cumque venatu aliquid apprehenderis,
fac mihi inde pulmentum sicut velle me nosti, et affer ut comedam: et benedicat tibi anima mea antequam moriar.
Quod cum audisset Rebecca, et ille abiisset in agrum ut jussionem patris impleret,
dixit filio suo Jacob: Audivi patrem tuum loquentem cum Esau fratre tuo, et dicentem ei:
Affer mihi de venatione tua, et fac cibos ut comedam, et benedicam tibi coram Domino antequam moriar.
Nunc ergo, fili mi, acquiesce consiliis meis:
et pergens ad gregem, affer mihi duos hædos optimos, ut faciam ex eis escas patri tuo, quibus libenter vescitur:
quas cum intuleris, et comederit, benedicat tibi priusquam moriatur.
Cui ille respondit: Nosti quod Esau frater meus homo pilosus sit, et ego lenis:
si attrectaverit me pater meus, et senserit, timeo ne putet me sibi voluisse illudere, et inducam super me maledictionem pro benedictione.
Ad quem mater: In me sit, ait, ista maledictio, fili mi: tantum audi vocem meam, et pergens, affer quæ dixi.
Abiit, et attulit, deditque matri. Paravit illa cibos, sicut velle noverat patrem illius.
Et vestibus Esau valde bonis, quas apud se habebat domi, induit eum:
pelliculasque hædorum circumdedit manibus, et colli nuda protexit:
deditque pulmentum, et panes, quos coxerat, tradidit.
Quibus illatis, dixit: Pater mi? At ille respondit: Audio. Quis es tu, fili mi?
Dixitque Jacob: Ego sum primogenitus tuus Esau: feci sicut præcepisti mihi: surge, sede, et comede de venatione mea, ut benedicat mihi anima tua.
Rursumque Isaac ad filium suum: Quomodo, inquit, tam cito invenire potuisti, fili mi? Qui respondit: Voluntas Dei fuit ut cito occurreret mihi quod volebam.
Dixitque Isaac: Accede huc, ut tangam te, fili mi, et probem utrum tu sis filius meus Esau, an non.
Accessit ille ad patrem, et palpato eo, dixit Isaac: Vox quidem, vox Jacob est: sed manus, manus sunt Esau.
Et non cognovit eum, quia pilosæ manus similitudinem majoris expresserant. Benedicens ergo illi,
ait: Tu es filius meus Esau? Respondit: Ego sum.
At ille: Affer mihi, inquit, cibos de venatione tua, fili mi, ut benedicat tibi anima mea. Quos cum oblatos comedisset, obtulit ei etiam vinum. Quo hausto,
dixit ad eum: Accede ad me, et da mihi osculum, fili mi.
Accessit, et osculatus est eum. Statimque ut sensit vestimentorum illius fragrantiam, benedicens illi, ait: Ecce odor filii mei sicut odor agri pleni, cui benedixit Dominus.
Det tibi Deus de rore cæli et de pinguedine terræ abundantiam frumenti et vini.
Et serviant tibi populi, et adorent te tribus: esto dominus fratrum tuorum, et incurventur ante te filii matris tuæ: qui maledixerit tibi, sit ille maledictus, et qui benedixerit tibi, benedictionibus repleatur.
Vix Isaac sermonem impleverat, et egresso Jacob foras, venit Esau,
coctosque de venatione cibos intulit patri, dicens: Surge, pater mi, et comede de venatione filii tui, ut benedicat mihi anima tua.
Dixitque illi Isaac: Quis enim es tu? Qui respondit: Ego sum filius tuus primogenitus Esau.
Expavit Isaac stupore vehementi: et ultra quam credi potest admirans, ait: Quis igitur ille est qui dudum captam venationem attulit mihi, et comedi ex omnibus priusquam tu venires ; benedixique ei, et erit benedictus?
Auditis Esau sermonibus patris, irrugiit clamore magno: et consternatus, ait: Benedic etiam et mihi, pater mi.
Qui ait: Venit germanus tuus fraudulenter, et accepit benedictionem tuam.
At ille subjunxit: Juste vocatum est nomen ejus Jacob: supplantavit enim me en altera vice: primogenita mea ante tulit, et nunc secundo surripuit benedictionem meam. Rursumque ad patrem: Numquid non reservasti, ait, et mihi benedictionem?
Respondit Isaac: Dominum tuum illum constitui, et omnes fratres ejus servituti illius subjugavi ; frumento et vino stabilivi eum: et tibi post hæc, fili mi, ultra quid faciam?
Cui Esau: Num unam, inquit, tantum benedictionem habes, pater? mihi quoque obsecro ut benedicas. Cumque ejulatu magno fleret,
motus Isaac, dixit ad eum: In pinguedine terræ, et in rore cæli desuper,
erit benedictio tua. Vives in gladio, et fratri tuo servies: tempusque veniet, cum excutias et solvas jugum ejus de cervicibus tuis.
Oderat ergo semper Esau Jacob pro benedictione qua benedixerat ei pater: dixitque in corde suo: Venient dies luctus patris mei, et occidam Jacob fratrem meum.
Nuntiata sunt hæc Rebeccæ: quæ mittens et vocans Jacob filium suum, dixit ad eum: Ecce Esau frater tuus minatur ut occidat te.
Nunc ergo, fili mi, audi vocem meam, et consurgens fuge ad Laban fratrem meum in Haran:
habitabisque cum eo dies paucos, donec requiescat furor fratris tui,
et cesset indignatio ejus, obliviscaturque eorum quæ fecisti in eum: postea mittam, et adducam te inde huc: cur utroque orbabor filio in uno die?
Dixitque Rebecca ad Isaac: Tædet me vitæ meæ propter filias Heth: si acceperit Jacob uxorem de stirpe hujus terræ, nolo vivere.