я самь кодъ васъ преселникъ и пришелацъ, дай те ми дакле имати гробъ међу вама, погребсти мртваца мога отъ мене.
А сынови Хеттеови одговоре Аврааму овако: не, Господине‚
но послушай насъ: ты си отъ Бога Царъ међу нама; у избраны’ гробовы наши’ ногреби мртваца твога єръ нитко отъ насъ неће теби забранити гробнице свое, да у ньой погребешь мртваца.
На то Авраамъ уставши поклонисе народу землѣ сыновма Хеттейскима:
па имъ рекне Авраамъ‚ говорећи: ако имате у души, да се погребе мртвацъ отъ лица мога, а вы послушайте мене, и кажите за ме Єфрому Саарову,
нека ми даде пештеру двогубу, коя є нѣгова, сребромъ, колико вреди, нека ми ю прода, да имамъ свой гробъ кодъ васъ.
Єфронъ пакъ живяше сред’ сынова Хеттеовыхъ; и отговоривши Єфронъ Хеттейскій Аврааму, рекне слушаюћима смновма Хеттеовыма и свыма долазећима у градъ, говорећи:
кодъ мене буди, Господине, и послушай ме: селиште и пештеру на нѣму даемъ ти, пред свима грађанима моима дадохъ ти, погреби мртваца твога.
И поклонисе Авраамъ предъ народомъ землѣ,
па рекне Єфрону у уши предъ цѣлымъ народомъ землѣ: будући си за ме, послушай ме: цѣну селишта узми отъ мене, пакъ ћу погребети тамо мртваца мога.
А Єфронъ отговори Аврааму, и рекне:
не, Господине, єрбо чуо самь, да є земля вредна четыри стотине дідрахмій; но шта бы то было међу мномъ и тобомъ? него погреби ты мртваца твога.
И послуша Авраамъ Єфрона, и даде Авраамъ Єфрону сребро, колико рече, и чуше сынови Хеттеови‚ четыри стотине дідрахмій искушена отъ Трговаца.
Тако селиште Єфроново, кое бяше са сугубомъ пештером, лицемъ къ Мамріи, и селиште и пештера на нѣму, и овако дрво, кое бяше на селишту, и све што є у предѣлы около нѣга,
припадне Аврааму као нѣгово предъ сынови Хеттеови и предњ свыма долазећима у градъ.
Затымъ погребе Авраамъ Сарру жену свою у пештери селишной двогубой, коя є спрамъ Мамвріе; та є Хевронъ у предѣлу Ханаанскомъ.
И потврђено буде отъ сынова Хеттеовыхъ‚ да є селиште и пештера Авраамомъ куплѣна за гробъ.
Et mortua est in civitate Arbee, quæ est Hebron, in terra Chanaan: venitque Abraham ut plangeret et fleret eam.
Cumque surrexisset ab officio funeris, locutus est ad filios Heth, dicens:
Advena sum et peregrinus apud vos: date mihi jus sepulchri vobiscum, ut sepeliam mortuum meum.
Responderunt filii Heth, dicentes:
Audi nos, domine: princeps Dei es apud nos: in electis sepulchris nostris sepeli mortuum tuum, nullusque te prohibere poterit quin in monumento ejus sepelias mortuum tuum.
Surrexit Abraham, et adoravit populum terræ, filios videlicet Heth:
dixitque ad eos: Si placet animæ vestræ ut sepeliam mortuum meum, audite me, et intercedite pro me apud Ephron filium Seor:
ut det mihi speluncam duplicem, quam habet in extrema parte agri sui: pecunia digna tradat eam mihi coram vobis in possessionem sepulchri.
Habitabat autem Ephron in medio filiorum Heth. Responditque Ephron ad Abraham, cunctis audientibus qui ingrediebantur portam civitatis illius, dicens:
Nequaquam ita fiat, domine mi, sed tu magis ausculta quod loquor. Agrum trado tibi, et speluncam quæ in eo est, præsentibus filiis populi mei ; sepeli mortuum tuum.
Adoravit Abraham coram populo terræ.
Et locutus est ad Ephron circumstante plebe: Quæso ut audias me: dabo pecuniam pro agro: suscipe eam, et sic sepeliam mortuum meum in eo.
Responditque Ephron:
Domine mi, audi me: terra, quam postulas, quadringentis siclis argenti valet: istud est pretium inter me et te: sed quantum est hoc? sepeli mortuum tuum.
Quod cum audisset Abraham, appendit pecuniam, quam Ephron postulaverat, audientibus filiis Heth, quadringentos siclos argenti probatæ monetæ publicæ.
Confirmatusque est ager quondam Ephronis, in quo erat spelunca duplex, respiciens Mambre, tam ipse, quam spelunca, et omnes arbores ejus in cunctis terminis ejus per circuitum,
Abrahæ in possessionem, videntibus filiis Heth, et cunctis qui intrabant portam civitatis illius.
Atque ita sepelivit Abraham Saram uxorem suam in spelunca agri duplici, quæ respiciebat Mambre. Hæc est Hebron in terra Chanaan.
Et confirmatus est ager, et antrum quod erat in eo, Abrahæ in possessionem monumenti a filiis Heth.