Καὶ ἐκίνησεν ἐκεῖθεν Αβρααμ εἰς γῆν πρὸς λίβα καὶ ᾤκησεν ἀνὰ μέσον Καδης καὶ ἀνὰ μέσον Σουρ καὶ παρῴκησεν ἐν Γεραροις.
εἶπεν δὲ Αβρααμ περὶ Σαρρας τῆς γυναικὸς αὐτοῦ ὅτι Ἀδελφή μού ἐστιν· ἐφοβήθη γὰρ εἰπεῖν ὅτι Γυνή μού ἐστιν, μήποτε ἀποκτείνωσιν αὐτὸν οἱ ἄνδρες τῆς πόλεως δι’ αὐτήν. ἀπέστειλεν δὲ Αβιμελεχ βασιλεὺς Γεραρων καὶ ἔλαβεν τὴν Σαρραν.
καὶ εἰσῆλθεν ὁ θεὸς πρὸς Αβιμελεχ ἐν ὕπνῳ τὴν νύκτα καὶ εἶπεν Ἰδοὺ σὺ ἀποθνῄσκεις περὶ τῆς γυναικός, ἧς ἔλαβες, αὕτη δέ ἐστιν συνῳκηκυῖα ἀνδρί.
Αβιμελεχ δὲ οὐχ ἥψατο αὐτῆς καὶ εἶπεν Κύριε, ἔθνος ἀγνοοῦν καὶ δίκαιον ἀπολεῖς;
οὐκ αὐτός μοι εἶπεν Ἀδελφή μού ἐστιν; καὶ αὐτή μοι εἶπεν Ἀδελφός μού ἐστιν. ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ καὶ ἐν δικαιοσύνῃ χειρῶν ἐποίησα τοῦτο.
εἶπεν δὲ αὐτῷ ὁ θεὸς καθ’ ὕπνον Κἀγὼ ἔγνων ὅτι ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ ἐποίησας τοῦτο, καὶ ἐφεισάμην ἐγώ σου τοῦ μὴ ἁμαρτεῖν σε εἰς ἐμέ· ἕνεκεν τούτου οὐκ ἀφῆκά σε ἅψασθαι αὐτῆς.
νῦν δὲ ἀπόδος τὴν γυναῖκα τῷ ἀνθρώπῳ, ὅτι προφήτης ἐστὶν καὶ προσεύξεται περὶ σοῦ καὶ ζήσῃ· εἰ δὲ μὴ ἀποδίδως, γνῶθι ὅτι ἀποθανῇ σὺ καὶ πάντα τὰ σά.
καὶ ὤρθρισεν Αβιμελεχ τὸ πρωῒ καὶ ἐκάλεσεν πάντας τοὺς παῖδας αὐτοῦ καὶ ἐλάλησεν πάντα τὰ ῥήματα ταῦτα εἰς τὰ ὦτα αὐτῶν, ἐφοβήθησαν δὲ πάντες οἱ ἄνθρωποι σφόδρα.
καὶ ἐκάλεσεν Αβιμελεχ τὸν Αβρααμ καὶ εἶπεν αὐτῷ Τί τοῦτο ἐποίησας ἡμῖν; μή τι ἡμάρτομεν εἰς σέ, ὅτι ἐπήγαγες ἐπ’ ἐμὲ καὶ ἐπὶ τὴν βασιλείαν μου ἁμαρτίαν μεγάλην; ἔργον, ὃ οὐδεὶς ποιήσει, πεποίηκάς μοι.
εἶπεν δὲ Αβιμελεχ τῷ Αβρααμ Τί ἐνιδὼν ἐποίησας τοῦτο;
εἶπεν δὲ Αβρααμ Εἶπα γάρ Ἄρα οὐκ ἔστιν θεοσέβεια ἐν τῷ τόπῳ τούτῳ, ἐμέ τε ἀποκτενοῦσιν ἕνεκεν τῆς γυναικός μου.
καὶ γὰρ ἀληθῶς ἀδελφή μού ἐστιν ἐκ πατρός, ἀλλ’ οὐκ ἐκ μητρός· ἐγενήθη δέ μοι εἰς γυναῖκα.
ἐγένετο δὲ ἡνίκα ἐξήγαγέν με ὁ θεὸς ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός μου, καὶ εἶπα αὐτῇ Ταύτην τὴν δικαιοσύνην ποιήσεις ἐπ’ ἐμέ· εἰς πάντα τόπον, οὗ ἐὰν εἰσέλθωμεν ἐκεῖ, εἰπὸν ἐμὲ ὅτι Ἀδελφός μού ἐστιν.
ἔλαβεν δὲ Αβιμελεχ χίλια δίδραχμα πρόβατα καὶ μόσχους καὶ παῖδας καὶ παιδίσκας καὶ ἔδωκεν τῷ Αβρααμ καὶ ἀπέδωκεν αὐτῷ Σαρραν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ.
καὶ εἶπεν Αβιμελεχ τῷ Αβρααμ Ἰδοὺ ἡ γῆ μου ἐναντίον σου· οὗ ἐάν σοι ἀρέσκῃ, κατοίκει.
τῇ δὲ Σαρρα εἶπεν Ἰδοὺ δέδωκα χίλια δίδραχμα τῷ ἀδελφῷ σου· ταῦτα ἔσται σοι εἰς τιμὴν τοῦ προσώπου σου καὶ πάσαις ταῖς μετὰ σοῦ· καὶ πάντα ἀλήθευσον.
προσηύξατο δὲ Αβρααμ πρὸς τὸν θεόν, καὶ ἰάσατο ὁ θεὸς τὸν Αβιμελεχ καὶ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ τὰς παιδίσκας αὐτοῦ, καὶ ἔτεκον·
ὅτι συγκλείων συνέκλεισεν κύριος ἔξωθεν πᾶσαν μήτραν ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Αβιμελεχ ἕνεκεν Σαρρας τῆς γυναικὸς Αβρααμ.
Отуда пође Авраамъ на землю полудневну‚ и населисе међу Кадисомъ и међу Суромъ пребываюћи у Герару.
За Сарру жену свою рече Авраамъ, да му є сестра; єръ се бояо рећи: жена му є; да га кадгодъ не убію грађани нѣ ради. Но Авімелехъ Царъ Герарскій пошлѣ и узме Сарру.
И дође Богъ къ Авімелеху ноћу у сну; и рече му: гле! ть умирешь жене ради те! єръ та є, коя живи съ мужемъ.
И Авімелехъ не додирнесе є, и рече: Господе! хоћешь ли погубити народъ незнаюћій и праведанъ?
Ніе ли ми самъ рекао: сестра ми є? а и она ми рече: братъ ми є; отъ чистог’ срдца и правдомъ руку’ учинихъ то.
И рече му Богъ у сну: и Я самь познао, да си отъ чистог’ срдца учино то, па те поштедихъ, да Ми не сгрѣшишь; тога ради не попустихъ ти, да є се додирнешь.
А сад’ врати жену мужу‚ єръ пророкъ є, па ћесе молити за те, пакъ ћешь живъ быти. Ако ли не вратишь, знай, да ћешь умрети ты и сва твоя.
Авімелехъ урани, и сазове све домаће свое, па имъ каже све рѣчи те на уши ньихове‚ а люди се сви уплаше яко.
И призове Авімелехъ Авраама‚ па му рекне: што си намъ то учиніо? еда ли сгрѣшисмо што теби, те си навео на ме и на царство мое грѣхъ великій? дѣло, кое нитко не учини, учиніо си ты мени.
И рече Авімелехъ Аврааму : шта, си смысліо, кад’ си то учиніо?
Авраамъ отговори: помыслихъ: можда нема благочестія на овой земльи, па ће ме убити жене мое ради.
А и заиста ми є сестра по отцу, но не по матери, те ми буде жена.
И кад’ ме изведе Богъ изъ дома отца мога, рекнемъ іой: учинийешь ми то добро, у свакомъ мѣсту, кад’ у кое дођемо, рецы ту за ме, брать ми є.
И узе Авімелехъ тысућу дідрахма’ сребра, и овце, и теоце, и слуге, и слушкинѣ па даде Аврааму, и врати му Сарру жену нѣгову.
И рече Авімелехъ Аврааму: ево є земля моя предъ тобомъ, гдѣ ти є угодно, населисе.
А Сарри рече: ево дадохъ тысућу дідрахма’ брату твоме; то ће быти за честь лица твога, и свыма, кои су съ тобомъ, па у свему буди права.
А Авраамъ се помоли Богу, и Богъ изцѣли Авімелеха, и жену нѣгову, и слушкинѣ нѣгове, па почеше рађати;
єръ затвораюћи заключа Господъ споля сваку утробу у дому Авімелеха сбогъ Сарре жене Авраамове.
Претходна глава
Следећа глава