20.1
20.2
20.3
20.4
20.5
20.6
20.7
20.8
20.9
20.10
20.11
20.12
20.13
20.14
20.15
20.16
20.17
20.18
וַיִּסַּ֨ע מִשָּׁ֤ם אַבְרָהָם֙ אַ֣רְצָה הַנֶּ֔גֶב וַיֵּ֥שֶׁב בֵּין־קָדֵ֖שׁ וּבֵ֣ין שׁ֑וּר וַיָּ֖גָר בִּגְרָֽר׃
וַיֹּ֧אמֶר אַבְרָהָ֛ם אֶל־שָׂרָ֥ה אִשְׁתֹּ֖ו אֲחֹ֣תִי הִ֑וא וַיִּשְׁלַ֗ח אֲבִימֶ֙לֶךְ֙ מֶ֣לֶךְ גְּרָ֔ר וַיִּקַּ֖ח אֶת־שָׂרָֽה׃
וַיָּבֹ֧א אֱלֹהִ֛ים אֶל־אֲבִימֶ֖לֶךְ בַּחֲלֹ֣ום הַלָּ֑יְלָה וַיֹּ֣אמֶר לֹ֗ו הִנְּךָ֥ מֵת֙ עַל־הָאִשָּׁ֣ה אֲשֶׁר־לָקַ֔חְתָּ וְהִ֖וא בְּעֻ֥לַת בָּֽעַל׃
וַאֲבִימֶ֕לֶךְ לֹ֥א קָרַ֖ב אֵלֶ֑יהָ וַיֹּאמַ֕ר אֲדֹנָ֕י הֲגֹ֥וי גַּם־צַדִּ֖יק תַּהֲרֹֽג׃
הֲלֹ֨א ה֤וּא אָֽמַר־לִי֙ אֲחֹ֣תִי הִ֔וא וְהִֽיא־גַם־הִ֥וא אֽ͏ָמְרָ֖ה אָחִ֣י ה֑וּא בְּתָם־לְבָבִ֛י וּבְנִקְיֹ֥ן כַּפַּ֖י עָשִׂ֥יתִי זֹֽאת׃
וַיֹּאמֶר֩ אֵלָ֨יו הֽ͏ָאֱלֹהִ֜ים בַּחֲלֹ֗ם גַּ֣ם אָנֹכִ֤י יָדַ֙עְתִּי֙ כִּ֤י בְתָם־לְבָבְךָ֙ עָשִׂ֣יתָ זֹּ֔את וָאֶחְשֹׂ֧ךְ גַּם־אָנֹכִ֛י אֹֽותְךָ֖ מֵחֲטֹו־לִ֑י עַל־כֵּ֥ן לֹא־נְתַתִּ֖יךָ לִנְגֹּ֥עַ אֵלֶֽיהָ׃
וְעַתָּ֗ה הָשֵׁ֤ב אֵֽשֶׁת־הָאִישׁ֙ כִּֽי־נָבִ֣יא ה֔וּא וְיִתְפַּלֵּ֥ל בּֽ͏ַעַדְךָ֖ וֶֽחְיֵ֑ה וְאִם־אֵֽינְךָ֣ מֵשִׁ֗יב דַּ֚ע כִּי־מֹ֣ות תָּמ֔וּת אַתָּ֖ה וְכָל־אֲשֶׁר־לָֽךְ׃
וַיַּשְׁכֵּ֨ם אֲבִימֶ֜לֶךְ בַּבֹּ֗קֶר וַיִּקְרָא֙ לְכָל־עֲבָדָ֔יו וַיְדַבֵּ֛ר אֶת־כָּל־הַדְּבָרִ֥ים הָאֵ֖לֶּה בְּאָזְנֵיהֶ֑ם וַיִּֽירְא֥וּ הָאֲנָשִׁ֖ים מְאֹֽד׃
וַיִּקְרָ֨א אֲבִימֶ֜לֶךְ לְאַבְרָהָ֗ם וַיֹּ֨אמֶר לֹ֜ו מֶֽה־עָשִׂ֤יתָ לָּ֙נוּ֙ וּמֶֽה־חָטָ֣אתִי לָ֔ךְ כִּֽי־הֵבֵ֧אתָ עָלַ֛י וְעַל־מַמְלַכְתִּ֖י חֲטָאָ֣ה גְדֹלָ֑ה מַעֲשִׂים֙ אֲשֶׁ֣ר לֹא־יֵֽעָשׂ֔וּ עָשִׂ֖יתָ עִמָּדִֽי׃
וַיֹּ֥אמֶר אֲבִימֶ֖לֶךְ אֶל־אַבְרָהָ֑ם מָ֣ה רָאִ֔יתָ כִּ֥י עָשִׂ֖יתָ אֶת־הַדָּבָ֥ר הַזֶּֽה׃
וַיֹּ֙אמֶר֙ אַבְרָהָ֔ם כִּ֣י אָמַ֗רְתִּי רַ֚ק אֵין־יִרְאַ֣ת אֱלֹהִ֔ים בַּמָּקֹ֖ום הַזֶּ֑ה וַהֲרָג֖וּנִי עַל־דְּבַ֥ר אִשְׁתִּֽי׃
וְגַם־אָמְנָ֗ה אֲחֹתִ֤י בַת־אָבִי֙ הִ֔וא אַ֖ךְ לֹ֣א בַת־אִמִּ֑י וַתְּהִי־לִ֖י לְאִשָּֽׁה׃
וַיְהִ֞י כַּאֲשֶׁ֧ר הִתְע֣וּ אֹתִ֗י אֱלֹהִים֮ מִבֵּ֣ית אָבִי֒ וָאֹמַ֣ר לָ֔הּ זֶ֣ה חַסְדֵּ֔ךְ אֲשֶׁ֥ר תַּעֲשִׂ֖י עִמָּדִ֑י אֶ֤ל כָּל־הַמָּקֹום֙ אֲשֶׁ֣ר נָבֹ֣וא שָׁ֔מָּה אִמְרִי־לִ֖י אָחִ֥י הֽוּא׃
וַיִּקַּ֨ח אֲבִימֶ֜לֶךְ צֹ֣אן וּבָקָ֗ר וַעֲבָדִים֙ וּשְׁפָחֹ֔ת וַיִּתֵּ֖ן לְאַבְרָהָ֑ם וַיָּ֣שֶׁב לֹ֔ו אֵ֖ת שָׂרָ֥ה אִשְׁתֹּֽו׃
וַיֹּ֣אמֶר אֲבִימֶ֔לֶךְ הִנֵּ֥ה אַרְצִ֖י לְפָנֶ֑יךָ בַּטֹּ֥וב בְּעֵינֶ֖יךָ שֵֽׁב׃
וּלְשָׂרָ֣ה אָמַ֗ר הִנֵּ֨ה נָתַ֜תִּי אֶ֤לֶף כֶּ֙סֶף֙ לְאָחִ֔יךְ הִנֵּ֤ה הוּא־לָךְ֙ כְּס֣וּת עֵינַ֔יִם לְכֹ֖ל אֲשֶׁ֣ר אִתָּ֑ךְ וְאֵ֥ת כֹּ֖ל וְנֹכָֽחַת׃
וַיִּתְפַּלֵּ֥ל אַבְרָהָ֖ם אֶל־הָאֱלֹהִ֑ים וַיִּרְפָּ֨א אֱלֹהִ֜ים אֶת־אֲבִימֶ֧לֶךְ וְאֶת־אִשְׁתֹּ֛ו וְאַמְהֹתָ֖יו וַיֵּלֵֽדוּ׃
כִּֽי־עָצֹ֤ר עָצַר֙ יְהוָ֔ה בְּעַ֥ד כָּל־רֶ֖חֶם לְבֵ֣ית אֲבִימֶ֑לֶךְ עַל־דְּבַ֥ר שָׂרָ֖ה אֵ֥שֶׁת אַבְרָהָֽם׃ ס
Отуда пође Авраамъ на землю полудневну‚ и населисе међу Кадисомъ и међу Суромъ пребываюћи у Герару.
За Сарру жену свою рече Авраамъ, да му є сестра; єръ се бояо рећи: жена му є; да га кадгодъ не убію грађани нѣ ради. Но Авімелехъ Царъ Герарскій пошлѣ и узме Сарру.
И дође Богъ къ Авімелеху ноћу у сну; и рече му: гле! ть умирешь жене ради те! єръ та є, коя живи съ мужемъ.
И Авімелехъ не додирнесе є, и рече: Господе! хоћешь ли погубити народъ незнаюћій и праведанъ?
Ніе ли ми самъ рекао: сестра ми є? а и она ми рече: братъ ми є; отъ чистог’ срдца и правдомъ руку’ учинихъ то.
И рече му Богъ у сну: и Я самь познао, да си отъ чистог’ срдца учино то, па те поштедихъ, да Ми не сгрѣшишь; тога ради не попустихъ ти, да є се додирнешь.
А сад’ врати жену мужу‚ єръ пророкъ є, па ћесе молити за те, пакъ ћешь живъ быти. Ако ли не вратишь, знай, да ћешь умрети ты и сва твоя.
Авімелехъ урани, и сазове све домаће свое, па имъ каже све рѣчи те на уши ньихове‚ а люди се сви уплаше яко.
И призове Авімелехъ Авраама‚ па му рекне: што си намъ то учиніо? еда ли сгрѣшисмо што теби, те си навео на ме и на царство мое грѣхъ великій? дѣло, кое нитко не учини, учиніо си ты мени.
И рече Авімелехъ Аврааму : шта, си смысліо, кад’ си то учиніо?
Авраамъ отговори: помыслихъ: можда нема благочестія на овой земльи, па ће ме убити жене мое ради.
А и заиста ми є сестра по отцу, но не по матери, те ми буде жена.
И кад’ ме изведе Богъ изъ дома отца мога, рекнемъ іой: учинийешь ми то добро, у свакомъ мѣсту, кад’ у кое дођемо, рецы ту за ме, брать ми є.
И узе Авімелехъ тысућу дідрахма’ сребра, и овце, и теоце, и слуге, и слушкинѣ па даде Аврааму, и врати му Сарру жену нѣгову.
И рече Авімелехъ Аврааму: ево є земля моя предъ тобомъ, гдѣ ти є угодно, населисе.
А Сарри рече: ево дадохъ тысућу дідрахма’ брату твоме; то ће быти за честь лица твога, и свыма, кои су съ тобомъ, па у свему буди права.
А Авраамъ се помоли Богу, и Богъ изцѣли Авімелеха, и жену нѣгову, и слушкинѣ нѣгове, па почеше рађати;
єръ затвораюћи заключа Господъ споля сваку утробу у дому Авімелеха сбогъ Сарре жене Авраамове.
Отуда пође Авраамъ на землю полудневну‚ и населисе међу Кадисомъ и међу Суромъ пребываюћи у Герару.
За Сарру жену свою рече Авраамъ, да му є сестра; єръ се бояо рећи: жена му є; да га кадгодъ не убію грађани нѣ ради. Но Авімелехъ Царъ Герарскій пошлѣ и узме Сарру.
И дође Богъ къ Авімелеху ноћу у сну; и рече му: гле! ть умирешь жене ради те! єръ та є, коя живи съ мужемъ.
И Авімелехъ не додирнесе є, и рече: Господе! хоћешь ли погубити народъ незнаюћій и праведанъ?
Ніе ли ми самъ рекао: сестра ми є? а и она ми рече: братъ ми є; отъ чистог’ срдца и правдомъ руку’ учинихъ то.
И рече му Богъ у сну: и Я самь познао, да си отъ чистог’ срдца учино то, па те поштедихъ, да Ми не сгрѣшишь; тога ради не попустихъ ти, да є се додирнешь.
А сад’ врати жену мужу‚ єръ пророкъ є, па ћесе молити за те, пакъ ћешь живъ быти. Ако ли не вратишь, знай, да ћешь умрети ты и сва твоя.
Авімелехъ урани, и сазове све домаће свое, па имъ каже све рѣчи те на уши ньихове‚ а люди се сви уплаше яко.
И призове Авімелехъ Авраама‚ па му рекне: што си намъ то учиніо? еда ли сгрѣшисмо што теби, те си навео на ме и на царство мое грѣхъ великій? дѣло, кое нитко не учини, учиніо си ты мени.
И рече Авімелехъ Аврааму : шта, си смысліо, кад’ си то учиніо?
Авраамъ отговори: помыслихъ: можда нема благочестія на овой земльи, па ће ме убити жене мое ради.
А и заиста ми є сестра по отцу, но не по матери, те ми буде жена.
И кад’ ме изведе Богъ изъ дома отца мога, рекнемъ іой: учинийешь ми то добро, у свакомъ мѣсту, кад’ у кое дођемо, рецы ту за ме, брать ми є.
И узе Авімелехъ тысућу дідрахма’ сребра, и овце, и теоце, и слуге, и слушкинѣ па даде Аврааму, и врати му Сарру жену нѣгову.
И рече Авімелехъ Аврааму: ево є земля моя предъ тобомъ, гдѣ ти є угодно, населисе.
А Сарри рече: ево дадохъ тысућу дідрахма’ брату твоме; то ће быти за честь лица твога, и свыма, кои су съ тобомъ, па у свему буди права.
А Авраамъ се помоли Богу, и Богъ изцѣли Авімелеха, и жену нѣгову, и слушкинѣ нѣгове, па почеше рађати;
єръ затвораюћи заключа Господъ споля сваку утробу у дому Авімелеха сбогъ Сарре жене Авраамове.
Претходна глава
Следећа глава