Igitur Sarai, uxor Abram, non genuerat liberos: sed habens ancillam ægyptiam nomine Agar,
dixit marito suo: Ecce, conclusit me Dominus, ne parerem. Ingredere ad ancillam meam, si forte saltem ex illa suscipiam filios. Cumque ille acquiesceret deprecanti,
tulit Agar ægyptiam ancillam suam post annos decem quam habitare cœperant in terra Chanaan: et dedit eam viro suo uxorem.
Qui ingressus est ad eam. At illa concepisse se videns, despexit dominam suam.
Dixitque Sarai ad Abram: Inique agis contra me: ego dedi ancillam meam in sinum tuum, quæ videns quod conceperit, despectui me habet: judicet Dominus inter me et te.
Cui respondens Abram: Ecce, ait, ancilla tua in manu tua est, utere ea ut libet. Affligente igitur eam Sarai, fugam iniit.
Cumque invenisset eam angelus Domini juxta fontem aquæ in solitudine, qui est in via Sur in deserto,
dixit ad illam: Agar ancilla Sarai, unde venis? et quo vadis? Quæ respondit: A facie Sarai dominæ meæ ego fugio.
Dixitque ei angelus Domini: Revertere ad dominam tuam, et humiliare sub manu illius.
Et rursum: Multiplicans, inquit, multiplicabo semen tuum, et non numerabitur præ multitudine.
Ac deinceps: Ecce, ait, concepisti, et paries filium: vocabisque nomen ejus Ismaël, eo quod audierit Dominus afflictionem tuam.
Hic erit ferus homo: manus ejus contra omnes, et manus omnium contra eum: et e regione universorum fratrum suorum figet tabernacula.
Vocavit autem nomen Domini qui loquebatur ad eam: Tu Deus qui vidisti me. Dixit enim: Profecto hic vidi posteriora videntis me.
Propterea appellavit puteum illum Puteum viventis et videntis me. Ipse est inter Cades et Barad.
Peperitque Agar Abræ filium: qui vocavit nomen ejus Ismaël.
Octoginta et sex annorum erat Abram quando peperit ei Agar Ismaëlem.
А Сара жена Аврамова не рађаше му: но бяше іой служкиня Египтянка по имену Агарь.
И рече Сара Авраму: єво мене затвори Господъ, да не рађамъ: уђи дакле служкиньи моіой, да одъ нѣ узимамъ дѣце. Аврамъ послуша гласт Саринъ,
и Сара жена Аврамова, узевши служкиню свою Агарь, послѣ десет година’ уселеня Аврамова у землю Ханаанску‚ даде ю за жену мужу своме.
И уће къ Агари, те зачне; а видивши, да има у утроби, укорена буде Госпа нѣна отъ нѣ.
И рече Сара Авраму: неправо ми ѣ отъ тебе; я дадохъ служкиню мою у твое нѣдро, а она видивши да има у утроби, коре ме: нека Богъ суди међу мномъ и тобомъ.
А Аврамъ Сари рече: єто є служкиня твоя у твоима рукама: ради съ ньомъ, како ти є угодно‚ и Сара ю озлоби, и она отбѣгне съ очію іой.
Ангелъ Господань нађе ю у пустиньи кодъ извора воде, кодъ источника на путу Суръ.
И рече іой Ангелъ Господань: Агаро служкиньо Сарина! откуда идешь, и куда тежишь? Она рече: съ очію Сари Госпи бежимъ.
А Ангелъ Господань рекне іой; вратисе къ Госпи своіой, и покорисе руцы нѣной.
Іошт’ іой рече Ангелъ Господань: множећи умножићу сѣме твое‚ да се неће изброяти отъ множства.
И рече іой Аггелъ Господань: єто ты имашь у утроби, на ћешь родити сына и надѣнути му име Ісмаилъ‚ єръ услыша Господъ пониженѣ твоє.
Тай ће быти човѣкъ несталанъ‚ руке ће му противу свію, противу нѣга пакъ руке свію‚ и предъ лицемъ све браће свое населяћесе.
И Агарь призове име Господа, Кой іой говораше: Ты си Богъ‚ Кой си погледао на ме; єръ видихъ‚ рече, преда мномъ, Явившега ми се.
Тога ради назове кладезъ тай: кладезъ; гдѣ видихъ преда мномъ, єто међу Кадисомъ и међу Варадомъ.
И роди Агарь Авраму сына, и нарече Аврамъ име сыну своме, кога му роди Агарь, Ісмаилъ.
Igitur Sarai, uxor Abram, non genuerat liberos: sed habens ancillam ægyptiam nomine Agar,
dixit marito suo: Ecce, conclusit me Dominus, ne parerem. Ingredere ad ancillam meam, si forte saltem ex illa suscipiam filios. Cumque ille acquiesceret deprecanti,
tulit Agar ægyptiam ancillam suam post annos decem quam habitare cœperant in terra Chanaan: et dedit eam viro suo uxorem.
Qui ingressus est ad eam. At illa concepisse se videns, despexit dominam suam.
Dixitque Sarai ad Abram: Inique agis contra me: ego dedi ancillam meam in sinum tuum, quæ videns quod conceperit, despectui me habet: judicet Dominus inter me et te.
Cui respondens Abram: Ecce, ait, ancilla tua in manu tua est, utere ea ut libet. Affligente igitur eam Sarai, fugam iniit.
Cumque invenisset eam angelus Domini juxta fontem aquæ in solitudine, qui est in via Sur in deserto,
dixit ad illam: Agar ancilla Sarai, unde venis? et quo vadis? Quæ respondit: A facie Sarai dominæ meæ ego fugio.
Dixitque ei angelus Domini: Revertere ad dominam tuam, et humiliare sub manu illius.
Et rursum: Multiplicans, inquit, multiplicabo semen tuum, et non numerabitur præ multitudine.
Ac deinceps: Ecce, ait, concepisti, et paries filium: vocabisque nomen ejus Ismaël, eo quod audierit Dominus afflictionem tuam.
Hic erit ferus homo: manus ejus contra omnes, et manus omnium contra eum: et e regione universorum fratrum suorum figet tabernacula.
Vocavit autem nomen Domini qui loquebatur ad eam: Tu Deus qui vidisti me. Dixit enim: Profecto hic vidi posteriora videntis me.
Propterea appellavit puteum illum Puteum viventis et videntis me. Ipse est inter Cades et Barad.
Peperitque Agar Abræ filium: qui vocavit nomen ejus Ismaël.
Octoginta et sex annorum erat Abram quando peperit ei Agar Ismaëlem.